مقایسه سه روش آرام بخشی وریدی با استفاده از فنتانیل + کتامین، فنتانیل + کتامین + پروپوفول و فنتانیل + کتامین + لیدوکائین در عمل جراحی کاتاراکت به روش فیکوامولسیفیکیشن تحت بی حسی توپیکال

جراحی کاتاراکت شایع ترین عمل در سالمندان است. اخیرا تمایل به انجام جراحی کاتاراکت با ترکیب آرام بخشی سبک و بی حسی توپیکال افزایش یافته است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه سه روش آرام بخشی از نظر میزان همکاری، سطح آرام بخشی، شدت درد، رضایت مندی بیمار و جراح، تغییرات همودینامیک، افت اشباع اکسیژن خون شریانی، شدت تهوع و استفراغ و دلیریوم پس از عمل انجام شد.
در این مطالعه که به صورت کارآزمایی بالینی انجام شد، 150 بیمار کاندیدای عمل جراحی کاتاراکت انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند. کلیه بیماران پس از توجیه کلامی، قطره چشمی تتراکایین 0.5% به منظور بی حسی توپیکال دریافت کردند. سپس گروه اول فنتانیل 1.5- 1 میکروگرم/ کیلوگرم به همراه کتامین 0.2 میلی گرم / کیلوگرم، به صورت داخل وریدی جهت ایجاد آرام بخشی، دریافت کردند، به ترتیب آرام بخشی فوق در گروه دوم انفوزیون پروپوفول 20-10 میکروگرم/کیلوگرم/ دقیقه و در گروه سوم لیدوکائین 0.7 میلی گرم/ کیلوگرم همگی به صورت داخل وریدی اضافه شد. سپس اطلاعات جمع آوری و آنالیز گردید.
بیماران سه گروه از نظر خصوصیات دموگرافیک، همودینامیک، رضایت مندی بیمار و جراح، شدت تهوع و استفراغ و دلیریوم تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشتند. فراوانی همکاری مطلوب به ترتیب 70% و 76% و 76% و فراوانی آرام بخشی مطلوب حین عمل به ترتیب 80% و 86% و 78% و میانگین شدت درد به ترتیب 2.14 ± 1.20، 2.68 ± 1.78، 3.05 ± 2.18 به دست آمد که تفاوت معنی داری بین سه گروه مشاهده نشد.
در برخی از مطالعات قبلی برتری یک روش بر روش های دیگر مورد حمایت قرار گرفته است، ولی در مطالعه حاضر این موضوع به اثبات نرسید. به نظر می رسد در این پژوهش انتخاب صحیح بیماران، آماده سازی روانی قبل از عمل، انتخاب دوز مناسب، نحوه تجویز داروها، نوع ترکیب دارویی سازگار با هم و مهارت جراح، منجر به تاثیر یکسان در زمینه ایجاد آرام بخشی مطلوب شده باشد. مطالعات بیشتری در زمینه نحوه تاثیر این عوامل لازم است.