بررسی میزان شیوع رتینوپاتی و عوامل موثر بر آن در بیماران دیابتی بستری شده در بیمارستان بقیه الله الاعظم «عج» تهران طی سالهای 1377 تا 1381

رتینوپاتی یکی از عوارض مزمن دیابت است که شایع ترین علت نابینایی در سنین 74-20 سالگی در کشورهای پیشرفته است. گرچه عامل اصلی ایجاد رتینوپاتی، هیپرگلیسمی است؛ اما عوامل دیگری نیز در بروز آن نقش دارد. هدف از انجام این مطالعه تعیین میزان شیوع رتینوپاتی در بیماران دیابتی و شناسایی عوامل موثر بر آن در یک جمعیت ایرانی بود.
این مطالعه از نوع توصیفی به روش مقطعی (Cross- sectional) بود. جامعه مطالعه شامل بیماران دیابتی مراجعه کننده به بیمارستان بقیه اله (عج) بود که به دلایل مختلف در بخش داخلی بستری شده بودند.
300 بیمار با استفاده از فرمول برآورد اندازه نمونه برای نسبت ها به شیوه نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند و نتایج با آزمون های مجذورکای و آزمون دقیق فیشر تحلیل گردید.
میزان شیوع رتینوپاتی 56.6 درصد تعیین شد. میانگین سن افراد مبتلا به رتینوپاتی 60.3 سال (انحراف معیار-10) و میانگین سابقه ابتلا به دیابت 15 سال (انحراف معیار-7.1) بود.
فراوانی نسبی رتینوپاتی غیر تزایدیNon prolifrative diabetic retinopathy (NPDR) و تزایدی(PDR) prolifrative diabetic retinopathy به ترتیب 52.8 درصد و 47.2 درصد بود. این مطالعه نشان داد که ارتباط بین رتینوپاتی و طول مدت ابتلا به دیابت، سن بیماران، سطح بالای قند خون ناشتا، سوابق هایپرلیپیدمی، سیگار کشیدن و بیماری ایسکمیک قلبی از نظر آماری معنی دار است. (p<0.001). ارتباط بین رتیتوپاتی و سابقه پرفشاری خون نیز از نظر آماری معنی دار بود. (p<0.05). در این مطالعه ارتباط بین رتینوپاتی و جنس، نوع داروی مصرفی و نیز سابقه سکته مغزی از نظر آماری معنی دار نبود.
با توجه به نتایج این مطالعه توصیه می گردد بررسی شبکیه چشم در ارزیابی بیماران دیابتی همیشه مدنظر باشد و همچنین سطح سرمی قند در حد طبیعی نگهداری شود. به دلیل وجود ارتباط بین هایپرلیپیدمی، استعمال سیگار و فشارخون با رتینوپاتی پیشنهاد می گردد که این سه عامل نیز در بیماران دیابتی مورد توجه جدی قرار گیرند.