نگارش دانشگاهی در دانشگاه های ایران: حلقه گمشده آموزش عالی

این مقاله برگرفته از طرحی پژوهشی درباره نگارش دانشگاهی در یکی از مؤسسات آموزش عالی ایران است. این پژوهش با استفاده از روش نظریه سازی داده بنیاد انجام شده است و فعالیتهای گروهی از دانشجویان تحصیلات تکمیلی این مؤسسه و نیز اهمیتی که استادان آنها به این گونه فعالیتها می دهند، بررسی شده است. داده های کیفی طی مصاحبه با 19 نفر از استادان و دانشجویان تحصیلات تکمیلی گردآوری شد. سپس متن مصاحبه ها پیاده و کد گذاری شد و با استفاده از نرم افزار QSR.NUDIS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در مجموع، 108 کد در داده ها به دست آمد. در این مقاله فقط به 7 کد اصلی مربوط به نگارش دانشگاهی دانشجویان تحصیلات تکمیلی مورد مطالعه پرداخته شده است.
نتایج این پژوهش نشان دهنده آن است که در مؤسسه مورد مطالعه به نگارش دانشگاهی اهمیت کافی داده نمی شود. بسیاری از استادان در سطوح تحصیلات تکمیلی به دانشجویانشان تکالیف نگارشی نمی دهند و همان مقدار ناچیز نگارش دانشگاهی دانشجویان هم کمتر مورد بازبینی و نقد استادان قرار می گیرد. در نتیجه، دانشجویان تحصیلات تکمیلی بازتاب چندانی از استادان خود دریافت نمی کنند تا بر آن اساس دیدگاه های معرفت شناسی و ویژگی های بلاغتی رشته خود را به صورت مطلوب فرا گیرند. با این حال، در برخی از رشته های علوم طبیعی و فنی دانشجویان و استادان آنها مقالات مشترکی را برای چاپ به مجلات علمی [اغلب خارجی] می فرستند و نظرهای داوران این مجلات تا حد زیادی عدم بازبینی نوشته های دانشجوان توسط استادانشان را جبران می کند.