درباره ماهیت و معیارهای تعهدات نظری

برای فیلسوفان، اعتقاد به اینکه ما ملزم نیستیم چیزی را ورای نتایج مشاهده پذیر یک نظریه علمی موفق باور کنیم، غیر متعارف نیست. این آموزه به اشکال متفاوتی به عنوان ابزار انگاری (instrumentalism)، پندار گرایی (fictionalism) تجربه گرایی ساختی (constructive empricism) شک گرایی نظری (theoretical skepticism) و فلسفه «توگویی» شناخته می شود. هدف مقاله حاضر نقدی دو سویه از چنین اشکالی از ضد واقع گرایی (antirealism) علمی است. در وهله اول استدلال شده است که هیچ گونه تفاوت واقع بین باور کردن یک نظریه و تمایل به استفاده از آن برای انجام پیش بینی ها، طرح ریزی آزمایش ها و غیره وجود ندارد...