بررسی اثرات تمرین بدنی (دویدن روی تردمیل) بر یادگیری و حافظه احترازی غیرفعال در موشهای صحرایی نر وابسته به مرفین

در این تحقیق اثرات تمرین بدنی (دویدن روی تردمیل) بر یادگیری و حافظه احترازی غیر فعال در موش های صحرایی نر بالغ وابسته به مرفین مورد بررسی قرار گرفت.
تعداد 36 سر موش صحرایی با وزن تقریبی 250 گرم در چهار گروه: کنترل، وابسته به مرفین، ورزشکار و وابسته به مرفین ورزشکار قرار داده شد. برای ایجاد وابستگی به مرفین، از تزریق درون صفاقی محلول مرفین با دوزهای افزایشی: سه روز اول 10 mg/kg، سه روز دوم 20 mg/kg و سه روز سوم 40 mg/kg استفاده شد. تمرین دویدن روی تردمیل، در یک دوره زمانی ده روزه)روزی 2 ساعت، با سرعت 12m/min و شیب 15 درجه(برای گروه های ورزشکار و وابسته به مرفین ورزشکار انجام گرفت. آزمون یادگیری و حافظه احترازی غیر فعال در دستگاه یادگیری و پس از انجام تیمارهای مورد نظر برای همه گروه ها، با شرایط یکسان انجام شد. پس از انجام این مرحله، نتایج رفتاری برای سه شاخص (dark stay) DS, latency و (light stay) LS به وسیله آزمون های آماری ANOVA و t-test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج نشان داد که در مقایسه میانگین گروه کنترل با گروه های ورزشکار و وابسته به مرفین ورزشکار، تمرین بدنی با تردمیل، شاخصهای معیار مثبت latency) و (LS را تقویت و شاخص معیار منفی (DS) را تضعیف نموده است. در مورد شاخص اول (latency): در مقایسه با گروه های ورزشکار و وابسته به مرفین ورزشکار، تا مدت زمان 24 ساعت پس از شوک و برای شاخص سوم (LS) تا مدت زمان یک هفته پس از شوک افزایش معنی دار و برای شاخص دوم (DS) تا یک هفته پس از شوک کاهش معنی دار مشاهده شد *p<0.05)، **p<0.01 و (***p<0.001. برای مدت زمان یک ماه پس از شوک فقط برای شاخص های DS و LS، بین گروه های وابسته به مرفین با ورزشکار تفاوت معنی دار مشاهده شد (*p<0.05). در مقایسه گروه کنترل با گروه وابسته به مرفین تنها در شاخص دوم (DS) که یک معیار منفی منظور شد، فقط در زمان 24 ساعت پس از شوک، افزایش معنی دار مشاهده شد (*p<0.05). برای گروه های تحت تیمار، در مقایسه میانگین گروه وابسته به مرفین با گروه های ورزشکار و وابسته به مرفین ورزشکار، برای شاخص latency تا 24 ساعت پس از شوک و برای شاخص DS و LS تا یک هفته پس از شوک تفاوت معنی دار مشاهده شد *p<0.05)، **p<0.01 و (***p<0.001.
نتایج مرحله رفتاری نشان داد که ورزش و تمرین بدنی، سرعت یادگیری را افزایش داده و فراخوانی خاطرات کوتاه مدت را تقویت می نماید، ولی بر اندوخته های گذشته تاثیر محسوسی نداشته است. بر این اساس می توان گفت که احتمالا قسمت هایی از هیپوکامپ (نظیر شکنج دندانه ای) تحت تاثیر تمرین بدنی قرار گرفته است. علاوه بر این ورزش و تمرین بدنی موش های وابسته به مرفین را درمان نمود، به طوری که پس از تیمار ورزش و تمرین بدنی، خاطرات گذشته را همانند گروه کنترل فراخوانی کردند.