ترجمه ای کهن از رساله فراست فخر رازی (اثر لطف الله عزیز الهروی)

حمد و ثناء فراوان و شکر و ستایش بی پایان، که عقول مجرده و نفوس مقدسه با وجود کمال، در میدان فکرت به سر حد حصر و احصا و عرصه عد و شمار آن نرسند؛ و قیاس دوربین مثال غایت و اندازه آن در صفحه آیینه خیال، هنگام خواب نتواند دید، و نسیم فکرت در بستان سرای وحدت جز در جهت دادن ندای «و اشکروا نعمت الله ان کنتم ایاه تعبدون» نیارد وزید، و عقد بنان و فصاحت بیان هیچ محاسب و مقرر محیط آن نتواند شد، خدای را جلت الوهیته و عمت ربوبیته که در واجب الذاتی و قدیم الصفاتی، پاک و منزه است از نقصان و زوال و عبث؛ و مبارزان قوت عقل و معرفت در شناخت احدیت او عاجز و فاتر؛ و لعبتان دیده اندیشه از دیدار انوار صمدیت او کلیل و قاصر؛ و خیره آفریدگاری که از نظم کاف و نون، نقش وجود بر صفحه موجودات ثبت کرد، و به دست قدرت و کرم بی نهایت رایت اتحاد بر افراشت «إنما امره إذا اراد شیئا ان یقول له کن فیکون»؛ [1b]و از کارخانه «کذلک الله یفعل ما یشاء» هر یک از مکونات را به نوع صورتی و خلعتی و طبیعتی از یکدیگر جدا کرد، و از خزانه «اعطی کل شیء خلقه» هر یک از محدثات را به لباسی و کسوتی بیاراست «فتبارک الله احسن الخالقین».