مقایسه تاثیر سه روش هپارینیزاسیون ست دیالیز بر میزان تشکیل لخته در حین همودیالیز

امروزه ضد انعقاد سازی ست و سیستم همودیالیز، به عنوان مشکل ترین جنبه تکنیکی طی دیالیز محسوب می شود.
این مطالعه نیمه تجربی به منظور مقایسه تاثیر سه روش هپارینیزه کردن بر میزان تشکیل لخته در دیالیزور انجام شد.
تعداد 27 بیمار همودیالیزی تحت پوشش مرکز دیالیز بیمارستان حضرت علی ابن ابیطالب (ع) رفسنجان، با وزن بین 50 تا 90 کیلوگرم که آزمایشات CT و PTT آنها حاکی از عدم مستعد بودن بیمار به خونریزی بود، انتخاب شده و به طور چرخشی تحت هر سه روش هپارینیزاسیون قرار گرفتند. در روش اول از 5000 واحد بلوس هپارین اولیه (Primary Bolus Heparin: PBH)، در روش دوم از 2000 واحد PBH به اضافه انفوزیون هپارین با سرعت 1000 واحد در ساعت از شروع ساعت دوم تا پایان ساعت سوم، و در روش سوم از 2500 واحد PBH به علاوه تزریق 2500 واحد هپارین به داخل مسیر شریانی 2 ساعت بعد استفاده شد و در پایان چهار ساعت همودیالیز، وجود و شدت تشکیل لخته از طریق مشاهده دیالیزور، ارزیابی و ثبت گردید.
میزان بروز لخته در روش اول، به طرز معنی داری بیش از روش های دوم و سوم بود (P<0.05).
به نظر می رسد روش اول که به صورت رایج در بعضی مراکز دیالیز در حال اجرا است، روش امن و مناسبی جهت ضد انعقاد سازی سیستم همودیالیز نمی باشد.