رابطه میان بزرگی و شدت و کاهیدگی شدت زمین لرزه ها در ایران

در این مقاله به بررسی پیوند میان بزرگی و شدت زمین لرزه ها در مرکز آنها از یک سوی و میزان و چگونگی کاهش شدت زمین لرزه ها از مرکز یا چشمه لرزه ای به فواصل دورتر، از سوی دیگر پرداخته شده است. در آغاز به دیباچه ای از پژوهشهای انجام شده در جهان و ایران پرداخته شده و رابطه های موجود در این زمینه ارایه شده است. سپس 21 زمین لرزه بزرگی روی داده در ایران در فاصله زمانی 1336 تا 1376 خورشیدی مورد بررسی قرار گرفته است. با تحلیل داده های دستگاهی و مهلرزه ای مربوط به این 21 زمین لرزه، دو رابطه میان شدت زمین لرزه ها در مرکز و بزرگی آنها برآورد شده است. یکی از این دو رابطه برای ساختگاه های نرم (خاکها و آبرفتهای نامتراکم، واریزه ها و...) و دیگری برای ساختگاه های سخت (سنگها و آبرفتهای متراکم و...) به دست آمده اند. کاهیدگی و افت شدت زمین لرزه ها در فواصل مختلف از چشمه لرزه ای یا مرکز زمین لرزه نیز مورد بررسی قرار گرفته و با توجه به شرایط ساختگاهی، دو رابطه برای کاهیدگی شدت زمین لرزه ها برای ساختگاه های سخت و نرم برآورد شده است.