بازگشت به کار در بیماران قلبی عروقی

بیماری های قلب و عروق یکی از مهمترین دلایل مرگ و میر در جوامع بشری محسوب می شوند و بیش از 50% علت مرگ ها را تشکیل می دهند. همچنین یکی از دلایل مهم ایجاد ناتوانی و معلولیت جسمی و روانی در جامعه هستند. به همین دلیل موضوع بازگشت به کار بعد از حوادث و بیماری های قلبی یعنی بررسی توانایی جسمی و روحی فرد برای بازگشت به کار و بررسی خطرات محیط کار بیمار که می توانند باعث تشدید بیماری یا حادث دوباره قالبی شوند حایز اهمیت است.
بحث: اگر فرد علیرغم نداشتن توانایی (جسمی و روحی) مناسب برای بازگشت به کار، سریع به کار برگردد دوباره دچار حادثه قلبی و یا تشدید بیماری و حتی ایجاد حادثه برای همکاران خود می گردد که به تبع آن مشکلات جسمی و مالی به همراه خواهد داشت. از طرف دیگر اگر این بازگشت دیر صورت گیرد باعث مشکلات روحی (افسردگی و...) و مشکلات مالی فرد می شود و کارفرما بی جهت از نیروی کار متبحر بی نصیب می ماند. در کشورهای پیشرفته تمام بیماران بعد ازحوادث و مشکلات قلبی وارد برنامه نوتوانی قلبی می شوند که این برنامه از مرحله ای که فرد در بیمارستان بستری می شود وی را تحت پوشش قرار می دهد. یکی از مهمترین مراحل این برنامه، بازگشت ایمن و هر چه سریعتر بیمار به سر کار قبلی یا کادر جدید است و در طی این مرحله فرد ارزیابی و آماده می شود که آیا آماده بازگشت به کار هست یا خیر.
توانایی بازگشت به کار در قالب سه فاکتور اصلی محیطی، شخصی و شغلی ارزیابی می شود. در واقع یک پزشک بر حسب فاکتورهای محیطی (خطرات شیمیایی و فیزیکی محیط کار مثل وجود گرما و سرما و مونواکسید کربن محیط کار، نحوه شیف کاری و...) فاکتورهای شخصی (عملکرد میوکارد، درجه تخریب میوکارد، درجه ایسکمی میوکارد...) و فاکتورهای شغلی (وجود یا عدم وجود فعالیت های استاتیک، کارهای رقابتی، انرژی مورد نیاز شغل...) تصمیم می گیرد که فرد صلاحیت بازگشت به کار در شغل مورد نظر را دارد یا خیر. البته در مورد بیماری های قلبی و عروقی مختلف ممکن است فاکتورهای دیگری در این ارزیابی دخیل باشد که به اختصار به آنها خواهیم پرداخت.