فطرت و عشق از منظر آیت الله شاه آبادی و امام خمینی قدس سرهما

فطرت از موضوعاتی است که در طول تاریخ مورد توجه ادیان آسمانی، اندیشه وران و معرفت طلبان بوده و هست. فرهیختگان عرصه توحید و دانشوران ساحت انسان شناسی، نقد عمر خویش را صرف این کالای ثمین کرده و همت خویش را در بحر معرفت فطرت به غواصی کشانده اند تا در عشق را از صدف فطرت اصطیاد کنند.
موضوع فطرت از یک منظر، بحث فلسفی است؛ چرا که با سه موضوع مهم فلسفه (خدا، جهان، انسان) ارتباط دارد و از منظر دیگر، بحث فطرت و عشق از موضوعات و مسائل عرفانی شمرده می شود (چرا که مهم ترین موضوع عرفانی عبارت از توحید و موحد است) و عارفان به نحو تفصیلی با زاویه دید نافذ خود به بحث و مذاکره و سرانجام به چشیدن آن پرداخته اند.
از منظر ثالث، به مباحث روان شناسی و علوم مرتبط به آن نیز مربوط می شود؛ چنان که با مباحث معرفت شناسی، خداشناسی، انسان شناسی، دین شناسی، معاد، تعلیم و تربیت و مباحث این گونه ای ارتباط دارد، و در راس همه آن ها در منابع و آموزه های دینی (قرآن و سنت) نیز روی مساله فطرت تکیه فراوانی شده است که در نهایت هر اندیشه وری با رویکرد خاص خود، آیات و روایات وارد در این باب را به تفسیر نشسته که در این میان لطایف عرفانی عارفان متاله حلاوت ویژه ای دارد که مباحث را در باب فطرت بهنحو فطری تفسیر کرده، با نگاه ویژه خود با مبدا فطرت و عشق و گام های عاشقانه به مقصد معشوق رهسپار شدند، از میان عارفانی که در این عرصه به بحث نشسته اند می توان به عارف کامل میرزا محمدعلی شاه آبادی و خلف صالحش حضرت امام خمینی اشاره کرد که با استفاده از آموزه ها و یافته های پیشینیان، لطایف ذی قیمتی را نیز به آن افزوده اند.