فلسفه تجربه عرفانی

همه سنت های معنوی در گوشه و کنار جهان در حال توسعه راه هایی برای نجات بشرند و آموزه هایی ویژه در دفاع از باورها و عقاید خویش دارند. عرفان نیز به مثابه یکی از دیرین ترین سنت های جهان هماره نجات و آسودگی و رستگاری بشر را وجهه همت خود قرار داده و تعالیم خاص خود را سینه به سینه و سطر به سطر، به نسل های بشری تقدیم داشته است..
در این میان، هر یک از ادیان، تجربه عرفانی اصیل فرد را در قالب ادبیات و اصطلاحات رایج در میراث فرهنگی خاص خود می ریزد. گرچه فلسفه دین نیز کوشش می کند به فهم طبیعت و ماهیت الوهیت نایل آید، اما این تفاوت های فرهنگی را نادیده می انگارد. فلسفه عرفان اما گامی فراتر می نهد و سعی دارد به طبیعت تجربه بشر از الوهیت از طریق دریافت و درک ارتباط محوری آن ها با یکدیگر دست یازد.
عرفان همواره موضوعی جذاب برای فیلسوفان و زمینه ای مناسب برای پژوهش های فلسفی تلقی شده است و به این ترتیب، «فلسفه عرفان» با ابتنای بر این حقیقت شکل گرفته است که مطالعه فلسفی تجربه ای مستقیم از الوهیت هم ممکن است و هم به وسیله هر فردی به چنگ آمدنی است.
مباحثی از قبیل چیستی عرفان و تجربه عرفانی، انواع و اقسام تجارب عرفانی، نسبت تجربه عرفانی به تجربه دینی، معرفت شناسی عرفانی، زبان عرفانی و بسیاری دیگر از پژوهش های فلسفی ناظر به تجربه عرفانی، در قلمرو فلسفه عرفان قرار می گیرند.
در این مقاله کوشش بر آن بوده تا با بهره گیری از معتبرترین منابع فلسفی و عرفانی به اختصار ولی جامع به این مباحث اشاره شود، باشد که از رهگذر آن پژوهشگران علاقه مند به حوزه های فلسفه، عرفان و فلسفه عرفان ضمن ردیابی این قبیل بحث ها و کاوش در این حوزه ها، خود به ابداع و ابتکار درآن ها دست زنند.