اختلالهای خود ایمنی تیروئید در مبتلایان به هپاتیت مزمن C پیش از درمان با اینترفرون

بسیاری از پژوهشگران باوردارند که شیوع اختلال های خود ایمنی تیروئید در مبتلایان به هپاتیت مزمن C بیشتر است، اگرچه این موضوع مورد توافق همه پژوهشگران نیست. مطالعه حاضر با اهداف زیر در مبتلایان به هپاتیت C مزمن از درمان با اینترفرون انجام شد. ا- تعیین فراوانی نسبی اتوآنتی بادی های تیروئید؛ 2- تعیین فراوانی نسبی اختلال های عملکرد تیروئید؛ و 3- بررسی ارتباط اتو آنتی بادی های تیروئید و اختلال عملکرد تیروئید.

این مطالعه به صورت مشاهده ای- مقطعی بر 250 بیمار مبتلابه هپاتیت مزمن C پیش از درمان با اینترفرون انجام شد. نمونه ها به صورت ترتیبی از بین مراجعه کنندگان به مرکز هپاتیت تهران در سال های 1383-1382 انتخاب شدند. در بیماران آزمون های تیروئید شامل آنتی تیروپراکسیداز (124 نفر)، آنتی تیروگلوبولین (117 نفر)، TSH (239 نفر)، T4 (245 نفر)، T3(242 نفر)، و T3RU(134 نفر) انجام شد. متغیرهای دموگرافیک (سن، جنس و میزان تحصیلات)، متغیرهای بالینی (عوامل خطر ساز، راه انتقال احتمالی، سطح آنزیم ها، پاتولوژی و سطح ویرمی) بیماران ثبت شد.

آنتی تیروپراکسیداز و آنتی تیروگلوبولین به ترتیب در 4% و 3.4% بیماران مثبت گزارش شد. 1.2% بیماران دارای سابقه بیماری تیروئید بودند. 4 بیمار مبتلا به تیروتوکسیکوز، 1 بیمار مبتلا به تیروئیدیت هاشیموتو، 3 بیمار مبتلا به هیپرتیروئیدیسم تحت بالینی، و 5 بیمار مبتلا به هیپوتیروئیدیسم تحت بالینی بودند. آنتی تیروپراکسیداز با ابتلا به سیروز، تشخیص به دلیل عدم وجود علایم بالینی و سابقه حجامت ارتباط معنی دار مرزی نشان داد (0.1>p>0.05). آنتی تیروگلوبولین با سابقه ابتلا به دیابت و تزریق خون ارتباط معنی دار مرزی نشان داد (0.1>p>0.05). بین وجود اتوآنتی بادی های ضد تیروئید و اختلال های عملکرد تیروئید ارتباط معنی دار آماری مشاهده نشد.

مطالعه حاضر فراوانی نسبی اتوآنتی بادی های تیروئید را در مبتلایان به هپاتیت C پیش از درمان با اینترفرون حدود 7% گزارش کرد، که در حدود برخی از مطالعه های پیشین است. با توجه به اینکه این مطالعه همبستگی بین اتوآنتی بادی های ضد تیروئید و برخی متغیرهای بالینی را در مبتلایان به هپاتیت مزمنC نشان داد، انجام مطالعه ها آتی با بهره گیری از حجم نمونه بیشتر در این زمینه توصیه می شود.