اثر استرادیول بر سندرم قطع مرفین در موش سفید کوچک اوراکتومی شده وابسته به مرفین

اثر استروژن ها بر سیستم عصبی توسط پژوهشگران مختلف بررسی شده است. از جمله اثراتی که برای استروژن شناخته شده افزایش انعطاف پذیری (پلاستیسیتی) در بخش های مختلف سیستم عصبی و دخالت در پدیدهایی مانند تولید مثل، درد و حافظه است. برخی پژوهشگران برای استروژن نقش نورومدولاتوری را محتمل می دانند. در خصوص نقش استروژن ها بر پدیده های فیزیولوژیک، نتایج ضد و نقیضی گزارش شده است. این مطالعه با هدف تعیین نقش هورمون مذکور در پدیده وابستگی به مرفین و با ایجاد سندرم قطع مرفین با نالوکسان انجام شده است.
در این مطالعه از موش سفید آزمایشگاهی با میانگین وزن 3±25 گرم استفاده شد. حیوانات به گروه های کنترل (شم)، اوراکتومی شده، اوراکتومی شده شاهد تزریق (دریافت کننده روغن کنجد)، و گروه های اوراکتومی شده دریافت کننده استرادیول بنزوات به صورت حاد و مزمن تقسیم شدند. همه گروه ها با تزریق زیر جلدی مرفین روزی 3 بار طی 4 روز معتاد شدند. در روز چهارم با تزریق نالوکسان (20 mg/kg) سندرم قطع دارو ایجاد شد. در گروه دریافت کننده استرادیول بنزوات حاد، نیم ساعت قبل از تزریق نالوکسان، این هورمون با دوز (0.1 mg/kg)، زیر جلد تزریق شد و در گروه تزریق مزمن در هر بار تزریق مرفین، حیوان استرادیول بنزوات نیز با دو مذکور دریافت می نمود. برای ارزیابی میزان وابستگی به مرفین و شدت سندرم ترک، تعداد پرش های حیوان مورد سنجش قرار گرفت.
برداشت غدد جنسی باعث کاهش قابل ملاحظه وابستگی به مرفین و تجویز استرادیول بنزوات در حیوان فاقد تخمدان، به صورت حاد یا مزمن، باعث افزایش نسبی علامت پرش می شود اما این میزان افزایش بسیار کمتر از حالت کنترل می باشد.
غیر از استرادیول احتمالا عواملی وابسته به جنس در وابستگی فیزیکی به مرفین موثر می باشند.