شناسایی و شیوع TTV به روش PCR در پلاسمای اهداکنندگان و مصرف کنندگان خون در تهران، سال 1383-1382

امروزه انتقال خون به عنوان یک درمان حیاتی، نقش مهمی در پزشکی بالینی پیدا کرده است اما این روش درمانی همیشه با خطر انتقال عوامل عفونت زای ویروسی مانند هپاتیت و رتروویروس ها همراه می باشد. در سالیان اخیر، تحقیقات زیادی با هدف شناسایی این عوامل صورت گرفته است. نتیجه این تحقیقات در سال 1997 موجب شناسایی ویروس TTV توسط نیشیزاوا گردید. هدف از انجام مطالعه با توجه به عدم وجود گزارش مشابه در ایران، بررسی و تشخیص TTV در جمعیت اهداکنندگان و مصرف کنندگان خون، تهیه کیت TTV-PCR و راه اندازی روش کار بود.
مطالعه انجام شده از نوع توصیفی (Descriptive) بود. در این مطالعه، 250 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور، هموفیلی و دیالیزی همراه با 250 اهداکننده خون مراجعه کننده به سازمان انتقال خون مورد بررسی قرار گرفتند. پس از استخراج DNA، با روش Semi nested- PCR یا PCR دو مرحله ای ناحیه مورد نظر از DNA ویروس تزاید (Amplify) پیدا کرد و سپس با انجام الکتروفورز بر روی ژل آگارز 2%، نتایج به صورت باندهای قابل رویت مشاهده گردید. اطلاعات توسط آزمون آماری کای دو (Chi-square) ارزیابی شد.
جمعیت آماری مورد مطالعه شامل 250 بیمار بود که نتیجه آزمایش 9/66% از بیماران مثبت و 1/33% منفی بود. همچنین آزمایش TTV-PCR در 250 اهداکننده خون به عنوان افراد سالم انجام شد و نتیجه آزمایش 41% آن ها مثبت و 59% آن ها منفی بود. با توجه به آزمون آماری x2 ارتباط معنی داری بین نتایج آزمایش در گروه شاهد و بیماران وجود داشت (0001/0=p).
از نتایج به دست آمده می توان چنین استنباط نمود که TTV میزان شیوع بالایی در بین بیمارانی که خون دریافت می کنند و همچنین اهداکنندگان سالم خون دارد. علاوه بر این نتایج نشان می دهد که احتمالا انتقال خون تنها راه انتقال این ویروس در جامعه انسانی نبوده و تحقیقات نشان داده که راه های دیگری نظیر راه مدفوعی دهانی را نیز می توان برای این ویروس در نظر گرفت.