بررسی شاخص های کلینیکی پریودنتال بعد از ترمیم کلاس پنج با استفاده از مینی فلپ

پوسیدگی های دندانی به عنوان شایع ترین بیماری عفونی در طول تاریخ شناخته شده اند. یکی از تکنیک های موثر برای دسترسی بهتر به ضایعات کلاس پنج، مینی فلپ است. هدف ما از این مطالعه، مقایسه شاخص های پریودنتال بعد از ترمیم های کلاس پنج، کامپازیت و گلاس آینومر با روش مینی فلپ می باشد.
این مطالعه به صورت کارآزمایی - بالینی برروی 30 دندان پره مولر در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی با پوسیدگی کلاس پنج که لبه لثه ای این پوسیدگی ها حداکثر mm 1 جینجیوالی تر از لبه آزاد لثه بود انجام شد. در مزیال و دیستال دندان و در حد لثه چسبنده دندان مورد نظر 2 برش داده شد و بعد تهیه حفره کلاس پنج معمولی انجام شد. سپس دندانها به دو گروه 15 تایی تقسیم شدند. گروه اول توسط گلاس آینومر نوری LC II Fuji و گروه دوم توسط رزین کامپازیت هلیومولار ترمیم شدند. بیماران 1، 3 و 6 ماه بعد از ترمیم از لحاظ شاخصهای لثه ای (GI)، شاخص خونریزی (BI)، شاخص پلاک (PLI)، عمق متوسط پاکت (PPD) و سطح چسبندگی کلینیکی (CAL) مورد بررسی قرار گرفتند و نتایج بدست آمده توسط T-Test آنالیز شدند.
مقایسه میانگین شاخصهای پریودنتال قبل و بعد از ترمیم بوسیله گلاس آینومر نشان داد که این اختلاف فقط در مورد BI بین زمان ترمیم و 6 ماه بعد از ترمیم معنی دار می باشد. مقایسه میانگین شاخص های پریودنتال قبل و بعد از ترمیم بوسیله کامپازیت نشان داد که این اختلاف در مورد شاخص های PPDو CAL بین زمان صفر و تمامی زمان های 1، 3و 6 ماه بعد از ترمیم معنی دار می باشد. برای مقایسه بهتر شاخص ها بین دو گروه کامپازیت و گلاس آینومر،? یا میزان تغییر شاخص های مختلف در زمان های 1، 3 و 6 ماه بعد از ترمیم بررسی شد و نشان داد که بجز دلتای بین زمان ترمیم تا 6 ماه بعد از ترمیم در دو گروه، اختلاف در مورد شاخص های PPD و CAL در تمامی زمان ها معنی دار می باشد.
شاخص های پریودنتال در لثه مجاور به حفرات ترمیم شده توسط گلاس آینومر نشانگر تطابق بیشتر این ماده با لثه نسبت به کامپازیت می باشد.