انسان شناسی هنر: از بدوی گرایی تا هنر مدرن

مهم ترین مسئلة سالهای اخیر در حوزة انسان شناسی هنر تعریف و تعیین حدود آن بوده است. روشن است که بدون خروج از ابهام ناشی از نبودن تعاریف و مرزبندی های دقیق در این زمینه، چه دربارة مفهوم انسان شناسی و چه دربارة هنر، نمی توان انتظار داشت که در حوزه های پیچیده تری همچون نظریه و روش بتوان به جمع بندی و اجماع رسید. نخستین قدم برای خروج از این وضع توجه هر چه بیشتر به ارائة چارچوبهایی نظری است که تحلیلهای انسان شناسی هنر را از تحلیلهای هنری و نقدهای ادبی و نشانه شناختی و تاریخی دربارة هنر جدا کند و به آنها هویتی مشخص با چشم اندازی کم و بیش معلوم بدهد. در مقالة حاضر، به برخی از نظریه پردازی ها در زمینة ارائة تعاریف مذکور پرداخته می شود و جهت پی گیری ها و مباحث انسان شناسی در این زمینه ها روشن می گردد؛ و البته برای این کار، در بخشی از تاریخ هنر معاصر، یعنی پدید آمدن مدرنیتة هنری و رابطة آن با آنچه «هنر بدوی» نامیده می شد و تاثیر زیادی در فرایندهای هنری اروپا در سالهای بین دو جنگ جهانی و حتی پس از آن داشته است، بیشتر تامل می شود. در این مقاله، دربارة مفاهیمی چون «بدوی گرایی هنر» و «ضد هنر» و «ناهنر» نیز بحث می شود و در جنبشهای مؤثر، همچون سوررئالیسم و دادائیسم و بیگانه گرایی های انسان شناختی در حوزه هایی همچون موزه نگاری، تامل خواهد شد.