انسان شناسی هنر

تعریف هنر، با توجه به معیارهای متفاوتی که برای آن برشمرده اند، از مسائل اصلی در انسان شناسی هنر است. در تعریف اروپایی هنر، سه وجه یا سه نوع متفاوت را می توان تشخیص داد: تعریف نهادی، تعریف بر حسب ویژگی های اشیا، تعریف ناظر بر مقصود سازنده. در تعریفی انسان شناختی از هنر باید به ویژگی های معناشناختی و زیبایی شناختی اشیا، که برای نمایاندن و بازنمایاندن به کار می روند، توجه شود. رابطة میان هنر و انسان شناسی در بریتانیا و امریکا امیدبخش نبوده است؛ یعنی سرانجام مطالعة هنر و فرهنگ مادی، علی رغم دستاوردهای مثبت آن، رشته ای شد مجزا از انسان شناسی. در نیمة اول قرن بیستم، مطالعة صورت از مطالعة معنا و کارکرد جدا شد؛ و در دهة 1960، سه روش غالب برای تحلیل هنر وجود داشت. در پیوستن مجدد هنر به جریان اصلی انسان شناسی، دو عامل موثر بود: گرایش مجدد به مطالعة فرهنگ مادی؛ تاکید فزایندة انسان شناسی بر معنا و نمادپردازی. تحلیل صحیح هنر مستلزم توجه به جنبة مادی آن و توجه هم زمان به معنا و صورت (فرم) است. در این میان، مطالعة نظامهای بازنمودی، اینکه هنر چگونه معنا را به رمز در می آورد، و نیز توجه به سبک و زیباشناسی بسیار مهم است. این مقاله ترجمه ای است از:Howard Morphy, “The Anthropology of Art”, in: Tim Ingold (ed.), Companion Encyclopedia of Anthropology, (London/ New York, Routledge, 2005), pp. 648-680.