سازمان ملل؛ ابزار سلطه

بین المللی شدن بحرانها، تنوع و پایداری آنها سبب گردیده است به تدریج «بحران» به گونه ای متفاوت فهمیده شود. نتیجه طبیعی این تحولات نظری و عملی، افزایش انتظارات نسبت به ساختارها و نهادهای موجود، ذی نفع و دخیل در بحرانها و سوال درباره کارآمدی و اندیشه های حامی آنهاست. سازمان ملل به مثابه سازمانی بین المللی که تامین و حفظ صلح و امنیت بین المللی را برعهده دارد، نهادی محوری در تحلیل و تبیین بحرانهای بین المللی است. چگونگی تشخیص بحران و ارزیابی توانمندی سازمان ملل در مواجهه با آن، مساله اصلی در این مقطع زمانی است. به عبارت دیگر، سوال اصلی این است که چگونه می توان واقعیتهایی چون سلطه قدرتهای بزرگ را بر این سازمان در کنار احساس نیاز فزاینده به اصلاحات و تغییر ساختاری در این نهاد بین المللی و نقش سایر کشورها در این فرآیند، جمع نمود؟ کشورهای استقلال طلبی چون ایران چگونه می توانند در راستای ارزشهای عدالت طلبانه و منافع ملی خود در این فضا گام بردارند؟ گفت وگوی حاضر تلاشی است در بیان اهمیت چگونگی تبیین جایگاه نیروهای دخیل در تصمیم گیری های بین المللی، نقش کشورهای عضو در تغییر ساختار سازمان ملل و ارزیابی توانمندی سازمان ملل در مواجهه با بحرانها. آقایان دکتر مسعود اسلامی، عضو هیات علمی دانشکده روابط بین الملل وزارت امورخارجه و دکتر غلامرضا کریمی، مدرس دانشگاه و دبیرکل کمیسیون آیسسکو مسائل فوق را بررسی و تحلیل کرده اند.