جداسازی و کشت آزمایشگاهی سلولهای کراتینوسایت پوست انسان و تهیه ورقه اپیدرمی

کراتینوسایت های انسانی در شرایط آزمایشگاهی به روش های مختلف کشت داده شده و با استفاده از نمونه کوچکی از پوست، سطح وسیعی از ورقه اپیدرمی تولید می شود که به عنوان گرافت برای معالجه اپیدرم آسیب دیده، به خصوص در سوختگی، موارد مصرف دارد. هدف از این مطالعه جداسازی و کشت آزمایشگاهی سلول های کراتینوسایت پوست انسان و تهیه ورقه اپیدرمی بدون استفاده از لایه تغذیه کننده متشکل از فیبروبلاست های 3T3 موش بود.
روش اجرا: نمونه کوچکی از پوست انسان با ضخامت نسبی، به قطعات کوچک تقسیم نموده و با استفاده از روش تریپسین گرم اپیدرم از درم جدا شد. سپس کراتینوسایت ها از اپیدرم جدا و در محیط کشت DMEM- حاوی سرم و مکمل های مختلف از جمله کلراتوکسین و فاکتور رشد اپیدرمی- با دانسیته بالا کشت داده شدند. ورقه اپیدرمی یکپارچه حاصله، با استفاده از آنزیم دیسپاز گرید II جدا و بر گاز وازلینه منتقل شد. هم چنین ورقه اپیدرمی از نظر بافت شناسی مورد مطالعه قرار گرفت.
کراتینوسایت ها به صورت کلنی های متعدد رشد و گسترش یافتید و ورقه اپیدرمی یکپارچه نازک و متشکل از چند لایه سلول ایجاد کردند. با گذشت زمان، لایه های سلول افزایش یافته و ورقه اپیدرمی ضخیم تر شد. در مواردی که رشد و گسترش کراتینوسایت ها ناچیز بود یا از دانسیته پایین سلول در کشت استفاده شد، فیبروبلاست ها نیز که در سوسپانسیون اولیه سلولی وجود داشتند، رشد کردند. در بررسی بافت شناسی، ورقه اپیدرمی حاصله، سلول های زاید در لایه بازال و سلول هایی با تمایز نسبی در لایه سوپرا بازال و نیز ملانوسیت ها دیده شد. ورقه اپیدرمی پس از جدا شدن به وسیله دیسپاز منقبض شد و ابعاد آن کاهش یافت.
اتوگرافت های اپیدرمی کشت شده موارد مصرف بالینی و پژوهشی گسترده ای دارند. برای تهیه ورقه اپیدرمی ضخیم تر و متشکل از لایه های سلولی بیش تر، به تر است دو تا سه هفته پس از کشت، اقدام به جداسازی آن به وسیله دیسپاز کرد.