بررسی یافته های بالینی و رادیولوژیک در مبتلایان به استئوآرتریت زانو مراجعه کننده به بیمارستان بقیه الله تهران

با توجه به شیوع بالای استئوآرتریت و اهمیت تقسیم بندی آن، این مطالعه به منظور ارزیابی ارتباط بین شدت علایم بالینی، میزان درد و فونکسیون مفصل با طبقه بندی رادیولوژیک در بیمارستان بقیه اله تهران طی سال های 1383 -1382 انجام شد.
در یک مطالعه مقطعی، 100 بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو که با کرایتریای تشخیصی بالینی استئوآرتریت ACR (انجمن روماتولوژی آمریکا) تشخیص داده شده بودند، در بیمارستان بقیه اله تهران طی سال های 1383– 1382 مورد بررسی قرار گرفتند. ارزیابی کلینیکی با استفاده از اندکس شدت درد و فونکسیون Lequesne’s برای استئوآرتریت زانو انجام شد. رادیوگرافی های زانو توسط استفاده از روش طبقه بندی Kellgren -Lawerence، با رادیوگرافی ایستاده رخ و نیمرخ، طبقه بندی گردیدند. نتایج با استفاده از آزمون کای دو، بررسی آماری شدند.
84نفر از بیماران زن و 16 نفر مرد با متوسط سن 52سال بودند. نتایج طبقه بندی علایم بالینی عبارت بود از: خفیف 10درصد، متوسط 21درصد، شدید 58درصد، بسیار شدید 11درصد. نتایج طبقه بندی یافته های رادیولوژیک عبارت بود از: نرمال 12درصد، خفیف 25درصد، متوسط 47درصد، شدید 16درصد. ارتباطی بین طبقه بندی علایم بالینی و رادیولوژیک وجود نداشت. زنان با مردان تفاوت معنی داری از نظر علایم بالینی و طبقه بندی رادیولوژیک نداشتند.
در این مطالعه ارتباط معنی داری بین شدت علایم بالینی و درجه بندی رادیولوژیک مشاهده نشد. مطالعه وسیع تر با تعداد بیماران بیشتر و بررسی و اظهار نظر قطعی تر لازم است.