بررسی مقایسه ای الگوی سایتوکاین های Th1 و Th2 در مبتلایان به بیماری سل ریوی خلط مثبت و افراد سالم PPD مثبت و تغییران آن در طی درمان

درک بهتر مکانیسم های ایمونوپاتولوژیک بیماری سل برای تولید واکسن های نوین و داروهای ایمونومدولاتور جایگزین ضروری می باشد. بدین منظور مطالعه زیر شامل اندازه گیری سایتوکاین های Th1 (اینترفرون- گاما و اینترلوکین- 2) و Th2 (اینترلوکین- 4 و اینترلوکین- 10) در سرم بیماران مبتلا به سل ریوی با اسمیر خلط مثبت و مقایسه آن با افراد سالم PPD مثبت طراحی گردید.
جمعیت مورد مطالعه شامل بیماران HIV منفی که براساس تعریف WHO مبتلا به سل ریوی خلط مثبت بوده، و در بخش های عفونی بیمارستان امام خمینی تهران بررسی شدند یا به مراکز بهداشتی- درمانی جنوب تهران مراجعه نمودند، بود. گروه شاهد شامل افراد سالم و PPD مثبت بود که در تماس نزدیک با بیماران مبتلا به سل ریوی خلط مثبت قرار داشتند. دراین تحقیق 34 بیمار مبتلا به عفونت فعال سل ریوی (شامل 17 مرد و 17 زن) و 23 فرد سالم با تست پوستی PPD برابر با 10 میلی متر یا بیشتر (شامل 12 مرد و 11 زن) مورد مطالعه قرار گرفتند میانگین سنی افراد بیمار 41.73 سال و افراد سالم 27.74 بود.
میانگین سطح اینترفرون- گاما در سرم افراد مبتلا به سل ریوی بطور معنی دار از نظر آماری بالاتر از میانگین سطح آن در افراد سالم PPD مثبت بود در حالیکه در مورد اینترلوکین- 2، اینترلوکین-4 و اینترلوکین- 10 این میزان در افراد سالم بطور معنی دار از نظر آماری بالاتر از افراد بیمار بدست آمد. مقایسه میانگین سطح این سایتوکاین ها قبل از درمان و حین درمان (حدود 2 ماه بعد از شروع درمان) نشان داد که اگر چه در مورد اینترفرون- گاما و اینترلوکین- 4 این میزان افزایش یافت، در مورد اینترلوکین- 2 و اینترلوکین- 10 کاهش در این مقادیر مشاهده شد. این تغییرات فقط در مورد اینترلوکین- 10 از نظر آماری معنی دار می باشد. سن و جنس بر تغییرات سایتوکاین ها قبل از درمان و حین درمان تاثیری نداشته است.
نتایج حاصله ا زاندازه گیری سایتوکاین های Th1 و Th2 در سرم بیماران مبتلا به سل ریه با نتایج حاصله از مطالعات انجام گرفته در محیط کشت سلول های تک هسته ای خون محیطی تحریک شده با آنتی ژن های مایکوباکتریوم توبرکلوزیس متفاوت می باشد. لذا اندازه گیری همزمان آنها در سرم و در محیط کشت و همچنین در مایع بلور و مایع BAL پیشنهاد می شود.