تجزیه ژنتیکی مقاومت به بیماری سفیدک سطحی در چغندرقند

با توجه به وسعت مناطق کشت چغندرقند در ایران و خسارت ناشی از بیماری سفیدک سطحی، تهیه ارقام مقاوم به این بیماری ضروری به نظر می رسد. بدین منظور، طی سال های گذشته در مناطق کرمانشاه تعداد زیادی از ژنوتیپ های موجود برای این بیماری غربال گردیدند، که منجر به شناسایی و گزینش یک ژنوتیپ دیپلویید مولتی ژرم و مقاوم به بیماری سفیدک سطحی با صفات نسبتا مطلوب زراعی (ژنوتیپ 14442) گردید. در این ارزیابی مشخص گردید که رگه منوژرم نرعقیم MS261 حساس و رگه منوژرم نرعقیم MS231 نیمه مقاوم به بیماری سفیدک سطحی است. به منظور تعیین تعدادی ژن های کنترل کننده بیماری سفیدک سطحی و نحوه توارث این ژن ها بین ژنوتیپ مقاوم 14442 و دو رگه نرعقیم MS231 نیمه مقاوم و نرعقیم MS261 حساس تلاقی های لازم انجام گرفت. نسل های BC1 F1، F2 و BC2 از هر تلاقی تهیه گردید. والدین و نسل های حاصل از هر تلاقی در مزرعه برای بیماری سفیدک سطحی بررسی شدند. نتایج نشان داد که نسل F2 حاصل از تلاقی والد مقاوم و حساس (14442*261) و تلاقی والد مقاوم و نیمه حساس (14442*231) به دو کلاس فنوتیپی با نسبت 3:1 تفکیک شد. الگوی تفکیک در بک کراس ها نیز نتایج به دست آمده در نسل F2 را تایید نموده و نشان داد که بیماری سفیدک سطحی با یک ژن اصلی کنترل می گردد. اثر ژن کنترل کننده بیماری به صورت غالب می باشد.