تاثیر لاموتریژین بر تغییرات بیوشیمیایی و رفتاری ناشی از استرس در الگوی جانوری

این پژوهش با هدف بررسی تاثیر لاموتریژین در پیش گیری از تغییرات رفتاری و بیوشیمیایی ناشی از استرس در یک الگوی جانوری اختلال پس از استرس ضربه ای انجام شده است.
19 موش پس از رویارویی با جریان الکتریسیته به عنوان عامل استرس زا در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. تغییرات رفتاری در دستگاه ماز مرتفع در 24 ساعت، هفته سوم و هفته ششم و کورتیزول پلاسما نیز به عنوان نشانه ای از تغییرات بیوشیمیایی، در هفته هفتم پس از استرس اندازه گیری شد. یک دوز خوراکی از لاموتریژین یک ساعت پس از رویارویی با استرس به گروه آزمایش و نرمال سالین به گروه گواه داده شد. داده ها به کمک آزمون های آماری t، t مزدوج و اندازه گیری های مکرر تحلیل شدند.
رفتار ناشی از اضطراب در گروه آزمایش کمتر از گروه گواه و تفاوت از نظر آماری معنی دار بود. هم چنین سطح سرمی کورتیزول موش های گروه آزمایش در هفته هفتم به طور معنی داری کمتر از گروه گواه بود. بین گروه ها از نظر تغییرات رفتاری در 24 ساعت اول و هفته سوم تفاوتی دیده نشد.
لاموتریژین از تغییرات رفتاری و بیوشیمیایی ناشی از استرس پیش گیری می کند.