آنوریسم آئورت شکمی در یک تجربه 5 ساله در بیمارستان امام خمینی تبریز

بیماری آنوریسمال آئورت در اکثر موارد نتیجه یک پروسه دژنراتیو مزمن دیواره شریان است، جراحی الکتیو آنوریسم آئورت اینفرارنال با مورتالیته کمتر از 5% همراه است. اما جراحی آنوریسم های پاره شده آئورت یک معضل پزشکی باقی مانده و مورتالیته آن بین 70- 30% متغیر است این مطالعه آینده نگر جهت بررسی علایم و تاثیر فاکتورهای مختلف در پروگنوز بیماران مبتلا به آنوریسم آئورت شکمی در بیمارستان امام خمینی تبریز با 31 بیمار که بین سالهای 1379 تا 1384 مراجعه کرده بودند انجام شده است.
در فاصله بین سالهای 1379 تا 1384، 31 بیمار مبتلا به آنوریسم آئورت شکمی در یک مطالعه آینده نگر توصیفی در بیمارستان امام خمینی شهرستان تبریز تحت بررسی قرار گرفتند این بیماران به 3 گروه: الکتیو 10 بیمار، آنوریسم پاره شده با علایم حیاتی ناپایدار 9 بیمار، آنوریسم پاره شده با علایم حیاتی پایدار 12 بیمار، تقسیم شدند. تمام بیماران از طریق ترانس پریونئال تحت عمل جراحی قرار گرفتند.
مورتالینی زودرس (کمتر از 30 روز) موربیدتی های بعد از عمل و فاکتورهای موثر در پروگنوز این بیماران ثبت و برای توصیف داده ها از نرم افزار spss استفاده شد.
میانگین سنی بیماران 8.9±67.1 و نسبت مرد به زن 22.9 بود مورتالیتی کوتاه مدت (کمتر از 30 روز) در بیماران گروه آنوریسم پاره شده و علایم حیاتی ناپایدار 77% و در گروه آنوریسم پاره شده با علایم حیاتی پایدار 25% و در گروه الکتیو 10% بود. میانگین مدت بستری بیمارستانی 5.6±9.1 و میانگین بستری مراقبت های ویژه 2±4.1 روز در بیماران زنده مانده بود آمبولی دیستال و نارسایی کلیوی شایعترین عارضه بعد از عمل در بیماران بود.
اگر چه امید به زندگی افراد بی علامت مبتلا به آنوریسم آئورت شکمی بعلت شانس پارگی کاهش می یابد ولی جراحی الکتیو سوروایوال آنان را بهبود می بخشد. مرگ و میر ترمیم های جراحی الکتیو در مطالعه ما 10% در مقایسه با مرگ و میر 77% در بیماران مبتلا به پارگی آنوریسم آئورت شکمی با همودینامیک ناپایدار و جراحی اورژانس بود. بررسی برای تشخیص زودرس و جراحی به موقع این بیماران ضروری بنظر می رسد.