بررسی سبب شناسی، درمان و سرانجام زودرس درصرع پایدار کودکان

صرع پایدار یک اورژانس پزشکی با مرگ و میر بالا است. این مطالعه برای بررسی سبب شناسی، روش های درمانی و سرانجام کوتاه مدت کودکان مبتلا به صرع پایدار بود.
بیماران مبتلا به صرع پایدار مراجعه کننده به بخش اورژانس بیمارستان کودکان تبریز بین سالهای 1381 تا 1384 از نظر سبب شناسی، شکل تشنج، روش های درمانی و سرانجام موقع ترخیص مورد بررسی قرار گرفتند.
از 123 بیمار مبتلا به صرع پایدار، 50 بیمار (40.7%) دچار صرع پایدار مقاوم و 73 بیمار (59.3%) دچار صرع پایدار غیرمقاوم بودند. شایعترین سبب شناسی در بیماران مبتلا به صرع پایدار، به ترتیب تشنج تبدار طول کشیده (40.7%)، علامت دار دور (28.4%)، علامت دار حاد (16.2%) و بدون علت (14.6%) بود. ارتباط معنی دار بین سبب شناسی و سن وجود داشت (p=0.007). شایعترین شکل تشنج بصورت عمومی در 70.7% بیماران بود. میانه مدت صرع پایدار (25، 146-37) 60 دقیقه بود. در 28 بیمار (22.7%) دیازپام به همراه فنی تویین و یا فنوباربیتال بکار رفته بود. در 40 بیمار (32.5%) دیازپام به همراه فنی تویین و همچنین فنوباربیتال و در 50 بیمار (40.7%) میدازولام نیز کاربرد پیدا کرده بود. در 4 بیمار (3.25%) تیوپنتال به کار رفته بود. با کاربرد میدازولام تشنج در 82% بیماران مبتلا به صرع پایدار مقاوم کنترل گردید. 85.9% بیماران برگشت به وضعیت قبل از صرع پایدار داشتند. 8.26% فوت نمودند و در 5.7% سکل جدید عصبی بعد از صرع ایجاد شد. سرانجام بیماران ارتباط معنی دار با سبب شناسی داشت (p<0.001). کمترین مرگ و میر و معلولیت در تشنج تب دار طول کشیده (4%) و بیشترین در بیماران علامت دار حاد با (45%) بود.
تشنج تب دار طول کشیده شایعترین سبب شناسی صرع پایدار بود. بیشترین مرگ و میر در بیماران با سبب شناسی علامت دار حاد بود. به کار بردن انفوزیون میدازولام در درمان صرع پایدار مقاوم در اکثر موارد سبب خاتمه تشنج می گردید.