بررسی نقش پروتئین واکنشگر C بر روی حوادث قلبی عروقی در بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار مراجعه کننده به بیمارستان اکباتان همدان در طی چهارده روز پس از ترخیص در سال 1381

آنژین ناپایدار در مرکز طیفی از بیماری هاست که از آنژین پایدار مزمن شروع شده و به انفارکتوس میوکارد ختم می شود. از آنجا که پیش آگهی آینده این بیماری در نحوه درمان، تعداد روزهای بستری و نیز تصمیم گیری بموقع جهت انجام اقدامات مداخله ای (آنژیوگرافی و آنزیوپلاستی) از اهمیت خاصی برخوردار است. بر آن شدیم طی مطالعه ای بر روی بیماران آنژین ناپایدار، ارزش پروتئین واکنشی C را که یک شاخص التهابی است، در پیشگویی حوادث قلبی - عروقی بعدی در طی پی گیری 14 روزه این بیماران بسنجیم.
این مطالعه مقطعی تحلیلی آینده نگر می باشد که طی آن، 138 بیمار مبتلا به آنژین ناپایدار که در بخش قلب و CCU بیمارستان اکباتان همدان بستری شده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. نمونه خون جهت انجام آزمایش کمی پروتئین واکنشی Cگرفته شده و پس از چهارده روز پیگیری و ثبت وضعیت بیمار، پرسشنامه تکمیل شده و با استفاده از نرم افزار آماری EP16 و آزمونهای مناسب از جمله آزمون کیفی و کمی؛ مستقل و c2، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
میانگین پروتئین واکنشی C در گروه دارای عوارض قلبی - عروقی 116.3ng/ml و در گروه بدون عوارض 124.3ng/ml گزارش شد. مجموعا 45% بیماران طی این مدت دچار عارضه شدند و در 55% هیچگونه عارضه ای دیده نشد. عوارض شامل آنژین ناپایدار مجدد، انفارکتوس میوکارد و مرگ در گروه بیماران دارای پروتئین واکنشی C بالا نسبت به بیماران بدون پروتئین واکنشی C بالا بیشتر دیده شد.
نتیجه نهایی: عوارضی نظیر آنژین ناپایدار مجدد، انفارکتوس میوکارد و مرگ در گروه بیماران دارای پروتئین واکنشی C بالا نسبت به بیماران با پروتئین واکنشی C طبیعی بیشتر دیده شد اما نیاز به آنژیوگرافی در بیماران با پروتئین واکنشی C بالا کمتر بود. با توجه به اینکه نیاز به آنژیوگرافی در گروهی که پروتئین واکنشی C طبیعی داشتند به مراتب درصد بالاتری را در مجموع به خود اختصاص می داد بهمین لحاظ میانگین پروتئین واکنشی C بالا با ایجاد کلیه عوارض قلبی - عروقی در طی 14 روز پیگیری بیماران آنژین ناپایدار از نظر آماری معنی دار نبود.