حمایت از دانش سنتی به عنوان یکی از اجزای حقوق مالکیت فکری

میراث نسل های گذشته به شمار می آید و ثروتی است که حفظ و حراست از آن کاهش فقر و نابرابری در پی خواهد داشت. از نقطه نظر حقوقی ارزش اقتصادی دانش سنتی آن را مشمول قواعد مال و مالکیت قرار داده و از این جهت می تواند موضوع قراردادها و عقود باشد. اما مساله آن است که مالکیت این دانش با کیست؟ نتایج حاصل از بررسی های حقوقی بیانگر این است که قایل شدن به مالکیت فردی به سختی امکان پذیر می باشد. لیکن می توان مالکیت جوامع محلی دارنده این دانش را نوعی مالکیت جمعی دانست. در مقاله حاضر شیوه های حمایت از دانش سنتی، بررسی می شود. (در مقاله دیگری، شیوه های حمایت از آن در کنوانسیون ها و معاهدات بین المللی بررسی خواهد شد.)