بررسی وضعیت برگزاری گزارشات صبحگاهی در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی کرمان در سال 1384

گزارشات صبحگاهی یکی از کاربردی ترین شیوه های آموزش بالینی در سطح دنیا می باشند که با وجود گستردگی کاربرد هنوز الگویی فراگیر و مورد قبول همه متخصصان برای برگزاری آنها ارایه نشده است. با این حال به نظر می رسد اولین قدم در جهت ارتقای کیفیت این شیوه آموزش، شناخت وضعیت فعلی برگزاری این گزارشات باشد تا با شناخت نقاط قوت و ضعف در صدد اصلاح برآمد.
این مطالعه با هدف تعیین وضعیت برگزاری گزارشات صبحگاهی (شامل تعداد، طول مدت، رعایت ضوابط و...) در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی در سال 1384 صورت گرفت.
در این مطالعه مقطعی، کلیه گزارشات صبحگاهی برگزار شده در بیمارستان های آموزشی در طی یک هفته شامل 36 گزارش صبحگاهی مورد بررسی قرار گرفت. داده ها از طریق مشاهده مستقیم جمع آوری گردید. مشاهده گر به صورت ناشناس در جلسات حضور یافته و سعی گردید که شیوه مشاهده نزدیک به شیوه مشاهده گر کامل (Complete Observer) باشد.
از مجموع 36 گزارش صبحگاهی برگزار شده بیشترین گزارشات (5 مورد) مربوط به بخش های اصلی بود. طولانی ترین گزارشات 90 دقیقه و کوتاه ترین گزارش با میانگین 35 دقیقه ارایه گردید. در 30 گزارش، اساتید گرداننده بحث بودند؛ در 5 گزارش صرفا سوال می کردند و در یک گزارش استاد نقش سخنران را عهده دار بود. در 13 گزارش کارورزان، در 16 گزارش دستیاران و در همه موارد کارآموزان در معرفی بیماران هیچگونه نقشی نداشتند. در مجموع میانگین تعداد افراد شرکت کننده در گزارشات صبحگاهی (اعم از دانشجو، کارورز، دستیار و استاد) در پایان گزارش مساوی یا بیش از افراد در شروع گزارش بود ولی در مجموع حدود 14 درصد شرکت کنندگان در قسمتی از زمان برگزاری جلسه غایب بودند.
با توجه به نتایج به دست آمده، وضعیت برگزاری گزارشات صبحگاهی بخش ها بسیار متنوع بود و از بعضی جنبه ها از جمله تعداد و طول مدت گزارشات و نیز کم بودن نقش دانشجویان و کارورزان و همچنین معرفی بیماران سرپایی قابل تامل و اصلاح بود. ولی به صورت کلی استفاده از این شیوه آموزشی در تقریبا تمام بخش ها روشی آشنا بوده و مورد استفاده قرار گرفت.