برزخ در علم کلام

برزخ اصطلاحی است در علم کلام که نخستین بار به معنای اصطلاحی خود در قرآن و روایات اسلامی به کار رفته است. برزخ در مباحث علم کلام به معنای زندگی مابین دنیا و آخرت است و به صورت اصطلاحی خاص دیده می شود؛ به طوری که بنابر نظر اکثر محققان فرقه های اسلامی یکی از ضروریات اسلام است. این عقیده در بین مسلمین منکران جدی و مهمی ندارد.
عالم برزخ بر حسب یافته های قرآنی و روایی، عالمی است پررمز و راز که با مرگ آغاز می شود و تا قیامت ادامه دارد. از یک سوی، برای مؤمنان سرشار از نعمت هاست، و از سوی دیگر، انعکاس گناهان کفار بوده، برای آنان جز عذاب ندارد.
در اینکه آیا همگان زندگی برزخی را درک می کنند یا این زندگی منحصر به مؤمنان محض و یا کافران محض است جای تامل و تحقیق بسیار است.
بخشی از احوال عالم برزخ عبارت اند از: زنده شدن مرده در قبر، پرسش قبر، عذاب قبر، پاداش قبر، رؤیت پیامبر و امامان و ملائکه.
کیفیت زندگی در عالم برزخ نیز محل نزاع متکلمان است، که آیا بدن برزخی همان بدن طبیعی است یا مثالی و یا کیفیتی دیگر دارد؟