مبادی نظریه عدالت ارسطو

نظریه عدالت ارسطویی در حوزه فلسفه سیاسی غالبا با رویکرد سیاسی اجتماعی و بدون تحلیل مبادی آن، مورد بررسی قرار گرفته است. در این مقاله با روی آوردی میان رشته ای نشان داده شده است که ریشه های این نظریه در وجودشناسی، انسان شناسی، اخلاق ارسطویی و عرف یونان محکم شده است و این نظریه نتیجه اجتناب ناپذیر نظام فکری ارسطویی است. عدالت نزد ارسطو کاملا بر اساس مدل کلی طبیعی در وجودشناسی وی معنا می یابد. تحلیل ارسطو از رابطه نفس و بدن بر مبنای تئوری ماده و صورت و جایگاه ویژه عقل نظری و عملی در انسان شناسی با نگاه انسان انگارانه او به دولتشهر عجین شده و مفهوم عدالت توزیعی را می آفریند.
نظریه عدالت، مفهوم عام همان نظریه فضیلت و رعایت حد وسط در اخلاق ارسطویی است که وی تلاش می کند در اندیشه سیاسی خود در جامعه پیاده کند. وی دولتشهری را پیشنهاد می کند که تفاوت طبقاتی اش بر اساس فضایل تنظیم شده است و شهروندانش با رعایت قانون برای انجام رفتارهای فضیلت آمیز توسط دولت مردان با فضیلت تربیت می شوند. این دولتشهر به سمت غایت عدالت که همان سعادت یعنی تحقق رفتار فضیلت آمیز با همگان است پیش می رود. البته در چینش طبقات بر اساس میزان فضیلت انسانها ارسطو به شدت از عرف یونان متاثر است.