انجماد موفقیت آمیز بالستوسیست های تولید شده در آزمایشگاه با استفاده از سرپیپت های با انتهای موئینه

پایت های با انتهای موئینه به دلیل ساختار فیزیکی خاص، که تبادل سریع حرارتی را مهیا می سازند، به طور موثری در انجماد جنین به کار گرفته شده اند. یکی از جایگزین های ارزان قیمت اینگونه پایت ها می تواند سر پیپت های با انتهای موئینه باشد که به طور معمول در الکتروفورز به کار گرفته می شود. مطالعه حاضر به منظور بررسی میزان بقا پس از انجماد به روش ویتریفیکیشن در بلاستوسیست های تولید شده در آزمایشگاه و ذخیره شده در پایت ها و یا سر پیپت های با انتهای موئینه صورت پذیرفت. طی دو آزمایش، تاثیر نوع حامل جنین (پایت ها و یا سر پیپت های با انتهای موئینه)، سن بلاستوسیست (جنین استحصالی در روز 7 پس از لقاح مصنوعی در ساعات 9 و 19) و افزودن بتامرکاپتواتانول به محیط کشت پس از یخ گشایی، بر روی بقا بلاستوسیست های منجمد شده به روش ویتریفیکیشن، مورد بررسی قرار گرفت. بلاستوسیست ها در گروه های 4 تا 10تایی در پایت ها و یا سرپیپت های با انتهای موئینه ویتریفیه شدند. پس از یخ گشایی، جنین ها در گروه های حداکثر 20 تایی در قطرات 20 میکرولیتری محیط کشت اصلاح شده KSOM (آزمایش اول: تعداد جنین = 612؛ آزمایش دوم: تعداد جنین = 218) و یا محیط کشت اصلاح شده KSOM به همراه 100 میلی مولار بتامرکاپتواتانول (آزمایش دوم: تعداد جنین = 191) در حرارت C°5/38 و 5% CO2 کشت داده شدند. میزان بقا جنین ها در طول 48 ساعت پس از یخ گشایی از طریق بررسی درصد جنین هایی که اتساع مجدد داشته و یا تفریخ در آن ها مشاهده گردید صورت پذیرفت. میزان بقا جنین ها پس از یخ گشایی متاثر از نوع حامل و سن بلاستوسیست نبود (P>0.05). درصد جنین های اتساع یافته (%5/55) و تفریخ شده (%7/25) در گروهی که در محیط کشت حاوی بتامرکاپتواتانول بود بیشتر از گروه فاقد آن بود (اتساع مجدد: %4/42، تفریخ: %6/12؛ P<0.01). به طور خلاصه، سرپیپت های با انتهای موئینه را می توان به عنوان یک جایگزین ارزان قیمت نسبت به پایت های با انتهای موئینه در انجماد بلاستوسیست گاو به روش ویتریفیکیشن به کار گرفت.