فراوانی و تعیین عوامل خطرزای بیماری های انسدادی ریه تشخیص داده نشده بالینی در بخش های داخلی بیمارستان شهید بهشتی بابل، 1384

بیماری های انسدادی ریه از بزرگترین مشکلات تاثیرگذار بر سلامت و اقتصاد جامعه اند که اغلب بدون تشخیص باقی می مانند. هدف این مطالعه بررسی فراوانی مورد تشخیص داده نشده بالینی انسداد راه هوایی در بیماران بستری در بخش های داخلی و تعیین فاکتورهای پیش بینی کننده و خطرساز آنها است.
این مطالعه توصیفی – تحلیلی بر روی 200 بیمار بستری شده در بخش های داخلی بیمارستان شهید بهشتی بابل طی سال 1384 انجام شد. پس از تکمیل پرسشنامه از بیماران اسپیرومتری به عمل آمد. بیماران با انسداد راه هوایی بر اساس تشخیص هنگام ترخیص به دو دسته بیماران تشخیص داده شده و تشخیص داده نشده بالینی تقسیم شدند.
170 بیمار، {98 (58%) مرد و 72 (42%) زن} با میانگین سنی 54±18 سال، که اسپیرومتری قابل قبول براساس معیارهای ATS داشتند بررسی شدند. محدودیت جریان هوایی در اسپیرومتری 82 بیمار (%48.2) دیده شد که 26 نفر از آنان (31.7%) در هنگام ترخیص از بیمارستان توسط پزشک معالج تشخیص داده نشده بودند. اسپیرومتری توانست با افزایش تشخیص بیماران مبتلا به انسداد راه هوایی از %32.9 به %48.2 تفاوت معنی داری را بین تشخیص بالینی و تشخیص اسپیرومتریک با (P=0.000) نشان دهد. انسداد راه هوایی در مردان بیشتر از زنان (P=0.005) و در سن >45 سال بیشتر از سن <45 سال (P<0.025) بود. علایم بالینی ویزینگ ارزش پیش بینی کننده واضحی برای انسداد راه هوایی داشت (P=0.000) و از فاکتورهای مرتبط با بیماری انسدادی، ارتباط واضحی با غبار خرمن کوبی، مصرف سیگار و اوپیوم استنشاقی (به ترتیب با P<0.42، P>0.0001 و P>0.001) دیده شد.
نسبت قابل توجهی از بیماران بخش های داخلی مبتلا به انسداد راه هوایی هستند که اغلب بدون تشخیص باقی می مانند و انجام اسپیرومتری بر حسب نشانه های بالینی، سابقه مصرف سیگار یا اوپیوم استنشاقی، تماس با عوامل محیطی و شغلی را ضروری می سازد.