ارتباط میان شاخص های عملکرد و میزان درآمد پزشکان عمومی

هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین میزان درآمد پزشکان عمومی و شاخصهای عملکرد آنها در معاینات بالینی بوده و روش مطالعه به صورت مقطعی است. تمام نمونه ها از منابع معتبر علمی، دو سال پیش از استقرار قانون عملکرد پزشکان عمومی در آوریل سال 2004میلادی گرفته شده است. از آنجا که تعیین درآمد واقعی هر پزشک عمومی امکان پذیر نمی باشد به جای آن شاخص درآمد محاسبه گردید (میزان پرداخت خام به هر پزشک عمومی منهای میانگین هزینه های ملی).
ارقام مربوط به حقوق کارکنان نیز مد نظر قرار گرفت. این دو شاخص سرمایه ای با معیارهای عملکرد پزشکان عمومی مقایسه شد. اطلاعات 151 مورد از 166 مرکز جمع آوری گردید. بر اساس یافته ها، افزایش تعداد بیماران و بودجه کارکنان سبب 31% تغییر در درآمد پزشکان عمومی می شود (به ترتیب 66/0=β 001/0< P؛ 19/0=β، 02/0=P). افزایش بودجه پرسنل به طور مستقل موجب بهبود نمونه های اسمیر سرویکس و میزان واکسیناسیون در طی 2 سال گردید (24/0= β، 01/0 = P؛ 18/0=β، 03/0=P). ارتباطی میان شاخص های عملکرد و درآمد پزشکان عمومی مشاهده نشد.
پزشکان عمومی می توانند با پذیرش تعداد بیشتری بیمار، میزان درآمد خود را افزایش دهند. در حالی که افزایش کارآیی ایشان تغییر بسیار مختصری در درآمد کلی خواهد داشت. ایجاد انگیزه برای مراقبتهای بهداشتی بهینه سبب خواهد شد، پزشکان عمومی تعادلی میان کسب درآمد و افزایش کیفیت خدمات برقرار نمایند. برای حصول نتایج بهتر، لازم است بودجه اختصاص یافته به کارکنان افزایش یابد.