انتخاب اندازه تیغه لارنگوسکوپ با استفاده از مشخصات صورت در لوله گذاری کودکان

هدف از این مطالعه بررسی وجود رابطه بین مشخصات صورت و اندازه تیغه لارنگوسکوپ در بچه ها جهت لوله گذاری نای از راه دهان می باشد. تئوری مطرح شده این است که اگر نوک تیغه لارنگوسکوپ به میزان 10 میلی متر یا کمتر، قبل یا بعد از زاویه مانیبول قرار گیرد، لوله گذاری از راه دهان راحت تر بوده و با موفقیت بیشتری همراه است.
در یک مطالعه تحلیلی مشاهده ای و آینده نگر تعداد 60 کودک 8 سال به پایین که جهت لوله گذاری نای در اتاق عمل تحت لارنگوسکوپی مستقیم قرار گرفتند در مطالعه وارد شدند. روش کار بدین صورت بود که لبه فوقانی تیغه لارنگوسکوپ (به استثنای قسمت متصل شونده به دسته) را در امتداد انحنای صورت از دندان های پیشین تا زاویه ماندیبول قرار داده و فاصله نوک تیغه لارنگوسکوپ تا زاویه ماندیبول اندازه گیری می شد. اگر این فاصله بیش از 10 میلی متر از زاویه فک فاصله داشت تیغه کوتاه و اگر بیش از 10 میلی متر از زاویه فک می گذشت تیغه بلند در نظر گرفته شد. در مواردی که لوله گذاری در همان بار اول صورت می گرفت موفق و مواردی که بیش از یکبار سعی در لوله گذاری می شد ناموفق به حساب آمد. سهولت و میزان موفقیت در لوله گذاری با فاصه اندازه گیری شده مورد مقایسه قرار گرفت.
بین طول تیغه لارنگوسکوپ و میزان موفق و ناموفق بودن لوله گذاری یک رابطه معنی دار وجود داشت. در مواردیکه تیغه خیلی کوتاه بود در 66%، در مواردی که از تیغه مناسب استفاده شده بود در 88.3% و در مواردی که از تیغه بلند استفاده شده بود در 81.2% بیماران لوله گذاری در همان بار اول امکان پذیر بود (P=0.02). آزمون فیشر نشان داد که تیغه با طول مناسب از تیغه با طول بلند با موفقیت بیشتری همراه بود (P=0.048).
این مطالعه نشان داد مشخصات صورت می تواند به عنوان معیار مناسبی در انتخاب طول تیغه لارنگوسکوپ برای لوله گذاری بچه ها بکار رود. وقتی که تیغه لارنگوسکوپ را در محاذات خط وسط دندان های ثنایای فوقانی قرار دهیم و نوک آن یک سانتی متر قبل یا بعد از زاویه ماندیبول قرار گیرد، لوله گذاری در همان بار اول با موفقیت بیشتری همراه است.