بررسی مفهوم احسان و محسنین در قرآن کریم

واژه «احسان» از ریشه «حسن» به معنای زیبایی و نیکی می باشد که در قرآن در سه معنا به کار رفته است: 1 تفضل و نیکی به دیگران، 2 انجام و سر و سامان دادن به امور و کارها به وجه نیکو و کامل، 3 انجام اعمال و رفتار صالح. احسان در این کاربرد تقریبا مترادف با تقوا و پرهیزکاری است. از بررسی موارد کاربرد واژه «محسن» و مشتقاتش در قرآن، استفاده می شود که این واژه دارای دو معنی و کاربرد است: 1 نیکی و خیر رساننده به دیگران، 2 انجام دهنده اعمال و رفتارهای صالح و نیک. مقام محسنان در این کاربرد از برخی مقامات متقیان برتر است، و به طور کلی این واژه در این معنی و کاربرد خود بیشتر به کسانی اطلاق شده که از ایمانی راسخ و ثبات قدم در راه ایمان و انجام تکالیف الهی برخوردار بوده اند.