آیین و اجرا

شکنر در این مقاله کارکردهای تئاتر و آیین و اشتراکات و تفاوتهای آنها را بررسی کرده است. او ابتدا به اجرا در اروپای عصر دیرینه سنگی می پردازد. سپس تصویری از اجرا و آیین و کارکردهای آنها در نخستین جوامع انسانی به دست می دهد. موضوع بعدی رابطه شکار و آیین و بازی و اجراست. به نظر شکنر، رابطه تئاتر و آیین در تاثیر متقابل سودمندی و سرگرمی، دو سر یک پیوستار، ظاهر می شود. او بر آن است که آیین یا تئاتر خواندن اجرایی خاص عمدتا به زمینه و کارکرد آن بستگی دارد. شکنر به غلبه سرگرمی یا سودمندی در تئاتر غرب در دوره های مختلف آن نیز اشاره می کند و می گوید که تاریخ تئاتر غرب و همه فرهنگها را می توان به رابطه در نوسان سودمندی آیین با سرگرمی تئاتر تعبیر و بدین وسیله صورت بندی کرد. یکی از مباحث اصلی مقاله درام اجتماعی و درام هنری است. شکنر در اینجا، با تکیه بر نظریه ترنر در خصوص چهار مرحله اصلی کنش اجتماعی (شکاف، بحران، عمل جبرانی، انسجام مجدد یا شقاق)، به درام اجتماعی و درام هنری می پردازد و این چهار مرحله را در هر دو آنها بررسی می کند. او در این کار مصداقی برای درام اجتماعی و درام هنری می آورد و تناظر آنها را نشان می دهد. در مقاله، به قربانی کردن و خشونت و تجلی آنها در اجرا و آیین و تئاتر و نیز علت این امر نیز پرداخته شده است. شکنر بر آن است که بعضی از نظریات کردارشناختی و عصب شناختی حاوی پاسخهایی برای برخی از پرسشهای مطرح درباره اجرای آیینی است. به نظر او، اجراهای آیینی و هنری و اجتماعی در فرایندی بودن مشترک اند. بعضی از نتایج مقاله اینهاست: اجراهای آیینی و هنری و اجتماعی رابطه ای تنگاتنگ با یکدیگر دارند؛ آیین بخشی از تار و پود هر نوع اجراست؛ در باطن همه گونه های اجرایی، بازی قرار دارد.