مقایسه اثر دو روش مانور فیزیکی و تجویز دارو در درمان سرگیجه وضعیتی خوش خیم

سرگیجه وضعیتی خوش خیم حمله ای(BPPV) شایع ترین علت سرگیجه است. پاتوفیزیولوژی این بیماری امروزه براساس نظریه سنگ مجرا (canalolithiasis) توصیف می شود. این مطالعه به منظور مقایسه اثر دوروش مانور فیزیکی و تجویز دارو در درمان BPPV انجام گرفته است.

این مطالعه تجربی روی 45 بیمار مبتلا به BPPV انجام شده است. بیماران طی اولین معاینه به صورت تصادفی انتخاب و براساس سن و جنس و علت بیماری همسان سازی و سپس به دو گروه تقسیم شدند. 22 نفر تحت درمان دارویی با بتاهیستین و 23 بیمار تحت درمان با مانور ایپلی (Epley) قرار گرفتند. میزان بهبودی هر گروه با آزمون هال پایک (Hall Pike) و شرح حال یک هفته و یک ماه بعد ارزیابی شد.

یک هفته بعد از درمان 3/58 درصد در گروه دارو و 1/94 درصد در گروه مانور، آزمون هال پایک منفی داشتند، میزان بهبودی شکایات نیز از همه بیماران سوال شد که یک هفته بعد از درمان 77/39 درصد بیماران گروه دارو و 52/81 درصد بیماران گروه مانور بهبود یافتند که این اختلاف به لحاظ آماری معنی دارا می باشد (001/0 < P، 338/4- Z=) یک ماه بعد از درمان 83/56 درصد گروه دارو و 96/86 درصد گروه مانور بهبود یافتند (01/0P< و 36/3- =Z) اختلاف بین میزان بهبودی یک هفته و یک ماه بعد از درمان در گروه دارو معنی دار بود(01/0P< و85/2 =Z) ولی در گروه مانور اختلاف معنی داری به دست نیامد.

مانور ایپلی در کنترل کوتاه مدت علائم BPPV بسیار موثرتر از دارو عمل می کند و روش مناسبی برای درمان این بیماری می باشد.