مقایسه یافته های کلینیکی به دنبال استفاده از بخیه و چسب بافتی در بستن زخم ناشی از جراحی های افزایش طول تاج به روش فلپ موقعیت اپیکالی

استفاده از چسب بافتی (سیانوآکریلات) به جای نخ بخیه در جراحی های پریودنتال به دلیل مزایای متعددی از قبیل عدم خونریزی، درد و عفونت کمتر و نیز زمان کم مورد نیاز سیر صعودی داشته است. هدف از این مطالعه مقایسه یافته های کلینیکی بین دو روش بخیه و چسب بافتی در جراحی های افزایش طول تاج به روش موقعیت اپیکالی بوده است. در یک مطالعه کارآزمایی بالینی 32 بیمار داوطلب با محدوده سنی 25-50 سال که فاقد هرگونه بیماری سیستمیک و از شاخص بهداشت دهان خوب برخودار بودند از میان مراجعان به بخش پریودنتولوژی دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در طی نیم سال دوم سال تحصیلی 80-1381 به روش مراجعه مستمر انتخاب و با معاینه و مشاهده در فواصل زمانی به وسیله آینه و سوند، اطلاعات آنان ثبت گردید. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه بخیه (کنترل) و چسب بافتی (آزمون) قرار و بعد از انجام روش جراحی افزایش طول تاج و بردن لثه به موقعیت اپیکالی در گروه اول زخم ایجاد شده به وسیله بخیه (کنترل) و در گروه دوم زخم ایجاد شده به وسیله چسب بافتی (آزمون) بسته شدند. بیماران به منظور پیگیری و معاینه بعد از یک، دو، سه و ده روز مراجعه و متغیرهای درجه خونریزی، درد، عفونت و زمان بهبودی زخم در آنها به وسیله آزمونهای Sign و Friedman بررسی شد. شاخص خونریزی در مقاطع زمانی روزهای اول و دوم در دو گروه با هم تفاوت معنی داری از نظر آماری داشته است (01/0P<) در حالی که این تفاوت بین دو گروه در روزهای سوم و دهم قابل توجه نبود. همچنین در هر دو گروه با گذشت زمان خونریزی به طور معنی داری کاهش یافته بود. (آزمون: 0001/0P<، کنترل: 001/0P<)، تفاوت دو گروه کنترل و آزمون از نظر شاخص درد در روزهای اول و دوم معنی دار (01/0P<، 05/0P<) ولی در روزهای سوم و دهم معنی دار نبود. در گروه چسب بافتی زخم از روند بهبودی مطلوبتری نسبت به گروه بخیه در روز دهم برخوردار بود(05/0P<)، دو گروه تفاوت معنی داری از نظر شاخص عفونت در روز دهم نداشتند. استفاده از چسب بافتی در جراحی های افزایش طول تاج به روش موقعیت اپیکالی موجب کاهش میزان خونریزی در ناحیه جراحی، کاهش میزان درد و نیز افزایش میزان بهبودی زخم می گردد هرچند که با گذشت زمان تفاوت بین دو روش کاهش می یابد.