قومیت از منظر سیاستهای هویت

در تبیین مسائل قومی در ایران غالبا روابط میان اعضای گروه های قومی با اعضای جامعه بزرگ تر نادیده گرفته می شود و بر نقش فرایندها و ساختارهای کلان و نیز سوءاستفاده خارجی و نخبگان قومی از تفاوتهای قومی تاکید می شود. تحقیق حاضر تلاشی است برای فهم روابط قومی از منظر تجربه های روزمره مردم و سازوکارهایی که از طریق آن، هویتهای جمعی و مرزهای قومی در روابط میان «خود» و «دیگری» و در پرتو مناسبات قدرت شکل می گیرند.
برای این منظور نویسنده ضمن اشاره به دیدگاه های کلان موجود در این زمینه و نقد و بررسی آنها به ضرورت طرح و مبنا قرار دادن رویکردی جایگزین اشاره دارد که ترکیبی از دو رویکرد «رابطه ای» و «برساخته گرا» است. در مقاله استدلال می شود که تنوع قومی در ایران همچنان ماندگار خواهد بود و تفاوتهای قومی می توانند تحت شرایط خاصی در خدمت بسیج احساسات گروهی و خلق هویتهای واگرا قرار گیرند. آگاهی به شرایط و عواملی که سبب تنش در روابط قومی در ایران می شوند، می تواند به اتخاذ راهکارهای اجرایی بهتر و مؤثرتر مدد رساند.