مقایسه دیدگاه دانشجویان و مربیان پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی واحد یزد در مورد وضعیت محیط آموزش بالینی (سال 1385)

محیط آموزش بالینی، جایگاه پرورش مهارت های بالینی دانشجویان پرستاری جهت ورود به جامعه کاری خود یعنی بیمارستان می باشد. مطالعات نشان داده است که درک دانشجویان از محیط آموزش بالینی با آن چیزی که در واقعیت جود دارد متفاوت است و آنها همواره به دنبال آن هستند که محیط یادگیری شان از مطلوبیت بیشتری برخوردار باشد، بنابراین بررسی وجود هر نوع عامل مداخله گری که سبب کاهش یادگیری عملی دانشجویان شود، امری اساسی در برنامه ریزی آموزش بالینی به شمار می آید.

این پژوهش با هدف مقایسه دیدگاه دانشجویان پرستاری و مربیان پرستاری در رابطه با وضعیت محیط آموزش بالینی انجام شده است.

این پژوهش یک مطالعه توصیفی تحلیلی است که در آن 119 نفر از دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد علوم پزشکی واحد یزد و 14 نفر از مربیان پرستاری، مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ای پژوهشگر- ساخته حاوی ویژگی های دموگرافیک و چهار بخش مرتبط با بررسی دیدگاه ها نسبت به وضعیت محیط آموزش بالینی، شامل «نحوه ارتباط و واکنش مربیان نسبت به دانشجویان»، «وجود فرصت های یادگیری در بیمارستان»، «حمایت از یادگیری دانشجویان در محیط بیمارستان» و «امکانات بیمارستان» بود که بعد از تایید روایی و پایایی مورد استفاده قرار گرفت.

محیط آموزش بالینی را 11 درصد دانشجویان در سطح ضعیف، 77 درصد در سطح متوسط و 12 درصد در سطح مطلوب و 50 درصد مربیان محیط آموزش بالینی را در سطح متوسط و 50 درصد در سطح مطلوب ارزیابی کردند. آزمون آماری حاکی از وجود تفاوت معنی دار بین دیدگاه های دو گروه در زمینه وضعیت محیط آموزش بالینی بود (P=0.001). علاوه بر دیدگاه کلی، سه بعد «ارتباط و واکنش مربیان نسبت به دانشجویان»، «وجود فرصت های یادگیری» و «حمایت از یادگیری دانشجویان» را نیز مربیان به طور معنی داری، مطلوب تر ارزیابی کردند (P=0.001).

نتایج به دست آمده نشان دهنده وجود تفاوت در دیدگاه مربیان و دانشجویان پرستاری نسبت به وضعیت محیط آموزش بالینی می باشد که حایز اهمیت است. شناسایی این تفاوت ها می تواند منجر به شناسایی مشکلات کلیدی آموزش بالینی شود و با توجه به آنها می توان راهکارهای مناسبی را جهت افزایش اثر بخشی آموزش بالینی به کار گرفت.