مقایسه اثر ترکیب یک درصد فنل و منتول در درمان ضایعات مزمن خارش دهنده پوستی مصدومین شیمیایی با سولفورموستارد و بیماران غیرشیمیایی

برای درمان عوارض مزمن خارش دهنده پوستی معمولا از آنتی هیستامین ها و کورتیکواستروئیدهای موضعی استفاده می شود که با برخی عوارض جانبی همراه است. ترکیبات فنل و منتول به عنوان جایگزین درمان های رایج مطرح شده اند و اثرات درمانی آن در بهبود ضایعات خارش دهنده پوستی ثابت شده است. این پژوهش به بررسی کارآیی ترکیب فنل و منتول در درمان ضایعات مزمن پوستی خارش دار ناشی از سولفور موستارد در مصدومین شیمیایی و مقایسه آن با بیماران عادی می پردازد.

این مطالعه ب

در حلال روغن بادام مخلوط شده و با پایه اوسرین به حجم رسانده شد و به صورت پماد موضعی مورد استفاده قرار گرفت. جامعه مورد بررسی، 40 نفر از مصدومین شیمیایی با سولفور موستارد در مقابل 40 نفر از بیماران عادی که ضایعات پوستی مزمن خارش دهنده داشتند تشکیل شده بود. شرکت کنندگان به مدت شش هفته مورد درمان قرار گرفتند و تا 5/1 ماه پس از آن پیگیری شدند.

استفاده از دارو باعث بهبود خارش 15 درصد بیماران شیمیایی و 20 درصد از بیماران غیرشیمیایی شده است. سوزش در گروه بیماران شیمیایی از 30 درصد قبل از درمان به 5/17 درصد کاهش یافته و در گروه بیماران غیرشیمیایی تغییر محسوسی نداشته است. خشکی پوست در گروه بیماران شیمیایی از 5/77 درصد به 5/37 درصد و در گروه بیماران غیرشیمیایی از 95 درصد به 20 درصد کاهش یافته است.
بحث استفاده از ترکیب یک درصد فنل و منتول به همان اندازه که در بهبود خارش بیماران عادی موثر بود موجب بهبود خارش جانبازان شیمیایی نیز شده و همچنین به میزان بسیار زیادی در مرطوب نمودن پوست موثر واقع شد. اما نقش این دارو در بهبود سوزش و پوسته ریزی در دو گروه تفاوت داشت. پوسته ریزی با استفاده از این دارو در گروه بیماران غیرشیمیایی و سوزش با استفاده از این دارو در بیماران شیمیایی کاهش یافت.