مطالعه استریولوژیک اثر درازمدت اکتروتید (آنالوگ سوماتواستاتین) بر مهار گسترش مزانژیال گلومرولی در رتهای دیابتی- نفرکتومی یکطرفه

نفروپاتی دیابتی یکی از علل مرحله نهایی بیماری کلیوی است. در دیابت قندی افزایش IGF-1 (فاکتور رشد شبه انسولینی (1- موضعی و افزایش هورمون رشد موجب القای ضایعات کلیوی بویژه افزایش مزانژیوم داخل گلومرولی و در نهایت اسکلروز گلومرولی می گردد. در این تحقیق تولید IGF-1 و هورمون رشد توسط اکتروتید مهار و تاثیر آن بر مهار اسکلروز گلومرولی بطور کمی بررسی گردید.

در این بررسی تجربی 21 راس رت نر دو ماهه نفرکتومی چپ گردیده و بطور تصادفی به سه گروه 7 تایی تقسیم شدند. با تزریق آلوکسان (120mg/Kg زیرجلدی) در گروه های دوم و سوم دیابت القا گردید. 5 روز بعد از القای دیابت به گروه سوم مدت 8 هفته اکتروتید (10 میکروگرم در روز) بصورت زیر پوستی تزریق گردید. سپس تمام حیوانات نفرکتومی شده و کلیه برداشته شده و فیکس گردید. هر کلیه را به اسلایس هایی با ضخامت یک میلی متر بریده و بعد از پردازش بافتی از هر اسلایس برشی با ضخامت 5 میکرون تهیه و با روش PAS رنگ آمیزی شدند. با استفاده از روش کاوالیری و شمارش نقطه، حجم کورتکس کلیه، حجم گلومرولها و حجم مزانژیوم برآورد گردید. تفاوت میانگین متغیرها با نرم افزار SPSS 12 و تست آماری Mann Withney در p<0.05 ارزیابی گردید.

مصرف اکتروتید با مقدار پایین و دراز مدت در رتهای دیابتی توانسته است نسبت به دیابتی های بدون درمان در جلوگیری از افزایش حجم کورتکس کلیه حدود 67% و در جلوگیری از افزایش حجم مزانژیوم حدود 53% بطور معنی دار موثر باشد. این درمان افزایش حجم گلومرولی را 26% مهار می کند.

مهار افزایش حجم کورتکس و مهار افزایش مزانژیوم درمان با اکتروتید بطور معنی داری نسبت به دیابتی بدون درمان موثر می باشد. ولی این درمان نتوانسته است در مهار هیپرتروفی گلومرولی در رتهای دیابتی اثر معنی داری نشان دهد.