مطالعه ای نظری پیرامون ارتباط تئوری های رشد درون زا و درجه ی باز بودن تجارت بین الملل

دیدگاه سنتی و مدرن درباره ی رشد اقتصادی بسیار متفاوت است. از دید سنتی، رشد محصول ناخالص ملی در نتیجه ی اثرات بلند مدت افزایش حجم سرمایه، گسترش نیروی کار و تغییر فناوری به شکل خنثی، تحت شرایط رقابتی به طور متعادل اتفاق می افتد. به این دلیل که عوامل سرمایه و نیروی کار تقریبا در همه ی موارد، از بازدهی نهایی یکسانی برخوردارند، جابه جایی تقاضا برای آنها و حرکت منابع از یک بخش به بخش دیگر نسبتا بی اهمیت قلمداد می شود. در حالی که در دیدگاه مدرن، رشد اقتصادی به صورت جنبه هایی از دگرگونی ساختار تولید در نظر گرفته می شود که باید پاسخگوی تقاضای در حال تغییر باشد و استفاده از فناوری را به شکل درون زا سودمندتر کند. در مقابل الگوی تجارت منتهی به رشد، الگوی تولید ناخالص داخلی منتهی به تجارت قرار دارد. به دنبال مطرح شدن نظریه ی جدید رشد و تاکید آن بر بازدهی صعودی و فعالیت های تحقیق و توسعه به عنوان سرچشمه های رشد درون زا، در اقتصادهای در حال رشد که برخوردی دقیق تر از مزیت های نسبی پویا مطرح شده است. این امر پیامدهای مهمی برای سیاست صنعتی و تجاری دارد، اما نتیجه گیری ها بنابر مقدماتی که مدل های گوناگون، روی آنها بنا شده است، متفاوت است. آزاد سازی بیشتر ممکن است به بدتر شدن نرخ رشد اقتصادی کشور منتهی شود، اگر پس از آزاد سازی، بخشی با خصلت تحقیقاتی خوب، به رغم انتشار تکنولوژی، در اثر رقابت بین المللی از میان برود.