بررسی شیوع اختلال تحمل گلوکز و دیابت قندی و ارتباط آن با عوامل خطرساز در بیماران مبتلا به بتاتالاسمی ماژور در مرکز تحقیقات تالاسمی و هموگلوبینوپاتی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز

اختلال تحمل گلوکز و دیابت قندی یکی از شایعترین عوراض در بیماران مبتلا به بتاتالاسمی میباشد که متعاقب تجمع آهن اضافی ایجاد می شود. هدف از این بررسی بررسی شیوع اختلال تحمل گلوکز و دیابت قندی و ارتباط آن با عوامل خطر ساز می باشد.
در این مطالعه کلیه بیماران بالای 5 سال مبتلا به بتاتالاسمی ماژور مراجعه کننده به مرکز تحقیقات تالاسمی اهواز از بهمن ماه سال 1382 لغایت بهمن ماه سال 1383، بطور مقطعی مورد ارزیابی قرار گرفتند. تشخیص دیابت و اختلال تحمل گلوکز بر اساس معیارهای تشخیص ADA و WHO پایه گذاری گردید. در این مطالعه از 195 بیمار 37 نفر (19 درصد) دچار اختلال تحمل گلوکز و 32 نفر (16.4 درصد) مبتلا به دیابت قندی بودند. 37 نفر (19 درصد) تاریخچه فامیلی مثبت از نظر ابتلا به دیابت داشتند.
در بیمارانی که فریتین سرم بالای 2000 یا کمتر از 2000 میکروگرم در لیتر بود بترتیب در 40 درصد و 20.8 درصد اختلال تحمل گلوکز یا دیابت وجود داشت. بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه میزان فریتین سرم، تاریخچه فامیلی ابتلا به دیابت قندی و مدت زمان تزریق خون و میزان استفاده از دسفرال از عوامل مستعد کننده جهت ابتلا به دیابت قندی و اختلال تحمل گلوکز در بیماران مبتلا به بتاتالاسمی ماژور می باشند و از طرف دیگر بزرگ بودن کبد و طحال نیز با شیوع بیشتر دیلبت همراهی دارد.
لذا نتیجه گرفته می شود که در صورت بالاتر بودن میزان فریتین سرم از 2000 میکروگرم در لیتر در این بیماران بخصوص در صورت بزرگ بودن اندازه کبد و طحال و سابقه فامیلی مثبت بهتر است هر چه سریعتر و بصورت جدی تری تحت آهن زدایی با دسفرال جهت پایین آوردن میزان فریتین سرم قرار بگیرند.