بررسی وضعیت فاکتورهای انعقادی XIII، VII، II در بیماران آترواسکلروزی

آترواسکلروز یک بیماری مهم و شایع قلبی عروقی و نخستین عامل مرگ و میر به ویژه در جوامع صنعتی است. بررسی نقش عواملی مانند آنزیم ها، لیپیدها و لیپوپروتئین ها، آزاد ریشگان، پراکسیداسیون لیپیدها و فاکتورهای انعقادی در رخداد آترواسکلروز دارای اهمیت زیادی است. این پژوهش با هدف تعیین مقادیر فاکتورهای انعقادی در مبتلایان به آترواسکلروزیس انجام گرفت.

این پژوهش در بخش قلب و عروق بیمارستان طالقانی بر روی 200 نفر مرد و زن در سنین 35 تا 70 ساله بدون پیشینه بیماری های ترومبوآمبولیک، مصرف داروی ضدبارداری (برای زنان)، سرطان، دیابت، اختلال انعقادی، انجام گرفت. از هر نفر به میزان 6 میلی لیتر خون سیاهرگی گرفته شد و در لوله های دارای ضدانعقاد قرار داده شد. پس از سانتریفوژ، پلاسمای نمونه ها جدا گردید. سرانجام مقادیر فاکتورهای انعقادی VII، II و XIII با روش رادیوایمونواسی در نمونه ها اندازه گیری شد.

یافته های این پژوهش نشان داد که افراد مورد مطالعه شامل 106 زن با میانگین سنی 56.7 سال و میانگین وزن 68.9 کیلوگرم، دارای میانگین پلاسمایی فاکتورهای انعقادی VII، II و XIII به ترتیب 136.9، 99.2 و 109.7 واحد بین المللی در دسی لیتر و 94 مرد با میانگین سنی 55.2 سال و میانگین وزن 72.9 کیلوگرم، دارای میانگین میزان پلاسمایی فاکتورهای انعقادی VII، II و XIII، به ترتیب 140.3، 101.8 و 110.6 واحد بین المللی در دسی لیتر بودند.

با توجه به یافته های این بررسی، می توان گفت فاکتورهای انعقادی VII، II و XIII ارتباط ویژه ای با آترواسکلروز ندارند و میزان آنها در بیماران آترواسکلروزی دگرگون نمی شود. در پژوهش های پیشین نظرات متناقضی در این باره (کاهش، افزایش یا عدم تغییر) ارایه شده است. در برخی پژوهش ها تغییر این فاکتورها به پلی مرفیسم هم ارتباط داده شده است که شاید در افراد ایرانی این موضوع موثر باشد.