نسل کشی و ضرورت جرم انگاری آن در حقوق ایران

کشتار جمعی یا نسل کشی به اعمال مجرمانه ای اطلاق می شود که به قصد نابود کردن تمام یا بخشی از گروه های ملی، قومی، نژادی یا مذهبی صورت می گیرد. اسناد بین المللی گوناگون از معاهده بین المللی پیشگیری و مجازات نسل کشی (1948) گرفته تا آخرین آنها، یعنی اساسنامه دیوان بین المللی کیفری(1998)، در حمایت از موجودیت و هویت گروه های مذکور از تمامی دولتهای جهان می خواهند که تدابیر تقنینی و قضایی لازم را برای پیشگیری از نسل کشی و محاکمه و مجازات عاملان آن به کار بندند. شناسایی و محکومیت نسل کشی به عنوان جنایت مهم بین المللی تا جایی پیش رفته است که در حقوق بین الملل معاصر به عنوان یک قاعده آمره شناخته شده و از تعهدات تمام کشورها نسبت به جامعه بین المللی به شمار آمده است. در همین راستا بیش از هشتاد و پنج کشور جهان این جنایت را در قوانین داخلی خود گنجانده و مقررات لازم را برای پیشگیری و مجازات آن به تصویب رسانده اند.
کشور ایران در سال 1334 بی قید و شرط معاهده مذکور را تصویب کرده ولی تدابیر قانونی و قضایی لازم برای اجرایی کردن آن را هنوز به عمل نیاورده است. به نظر می رسد جرم انگاری نسل کشی در حقوق ایران برای رسیدگی به این جنایت گامی در جهت تقویت عزم جهانی برای پیشگیری از شنیع ترین جنایات بین المللی و جلوگیری از بلا کیفر ماندن مرتکبین آن بوده و برای پیوستن به اساسنامه دیوان بین المللی کیفری ضروری است.