بررسی رابطه عوامل خانوادگی، روانی و اجتماعی با کودک آزاری در دبستانهای دولتی دخترانه تهران

کودک آزاری پدیده ای است نسبی که در فرهنگهای مختلف مفهومی متفاوت دارد. هیچ معیار بین المللی برای تربیت کودک وجود ندارد. این مطالعه با هدف تعیین رابطه عوامل خانوادگی، روانی و اجتماعی با کودک آزاری انجام گردید. به علاوه عوامل خانوادگی، روانی و اجتماعی در گروه مورد و شاهد تعیین و رابطه هر یک از این عوامل با کودک آزاری مورد بررسی قرار گرفت.
مطالعه حاضر یک پژوهش تحلیلی از نوع مورد شاهدی و ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه کودک آزاری و ضربه، عوامل خانوادگی، روانی و اجتماعی می باشد. تعداد 1300 دانش آموز دختر پایه ابتدایی از مناطق 7، 4، 3، 2 و 16 تهران به طور تصادفی انتخاب شدند. پس از تکمیل، 60 دانش آموز که نمره آنان بالاتر از نقطه برش بود به عنوان دانش آموزان آزار دیده (گروه مورد) انتخاب و داده های آنان با داده های 60 دانش آموز مورد آزار قرار نگرفته (گروه شاهد) که با گروه مورد همسان سازی شده بودند، مورد مقایسه قرار گرفت.
%78.3 از پدران و %83.3 از مادران گروه مورد و همچنین %91.7 از پدران و 95% از مادران گروه شاهد در قید حیات بودند. 30% از کودکان گروه مورد توسط مادران و %33.3 از گروه شاهد توسط دوستان و همکلاسان مورد آزار قرار می گرفتند. 75% کودکان گروه مورد شدیدا مورد تنبیه بدنی قرار می گرفتند در حالی که %63.3 از گروه شاهد اصلا تنبیه نمی شدند. بین سن، شغل، تحصیل، وضعیت اقتصادی و مسکونی والدین و تعداد فرزندان، طلاق، اعتیاد، انزوای اجتماعی و عدم دسترسی به سیستمهای حمایتی با کودک آزاری رابطه معنی دار وجود داشت.
یافته ها موید آن آست که بین سن، شغل، تحصیلات، وضعیت مسکن، تعداد افراد خانوار و وضعیت اقتصادی با کودک آزاری ارتباط وجود دارد. به علاوه بین عوامل خانوادگی، روانی و اجتماعی و کودک آزاری نیز رابطه وجود دارد.