ارزیابی بالینی فیلم های چسبنده مخاطی بر روی لثه افراد سالم داوطلب

چسبندگی حیاتی به چسبیدن یک پلیمر، مصنوعی یا طبیعی، به یک زمینه بیولوژیک اشاره می کند. هنگامی که این سوبسترا موکوس است، اصطلاح چسبندگی مخاطی استفاده می گردد. هدف از این مطالعه تهیه و ارزیابی بالینی اولین فیلم چسبنده مخاطی در ایران بود.
در این مطالعه کارآزمایی - بالینی چهار فیلم D, C, B, Aچسبنده مخاطی بر مبنای اطلاعات تئوری در زمینه پلیمرهای چسبنده و خواص فیزیکی یک فیلم چسبنده مخاطی تهیه گردید و بدین منظور از ترکیبات هیدروکسی پروپیل متیل سلولز(HPMC)، پلی ونییل پرولیدون (PVP)و کاربوپل (C)به عنوان لایه چسبنده و نیتروسلولز (NC)و اتیل سلولز (EC)به عنوان لایه آب گریز استفاده شد.چهار فیلم مزبور به صورت دوسوکور (Double blind)در 20 فرد داوطلب سالم و بر روی مخاط لثه چسبنده ناحیه کانین فک بالا قرار داده شد و حداکثر مدت زمان باقی ماندن چسبندگی و عوامل مؤثر بر آن مورد بررسی قرار گرفت. آنالیز یافته های خام به کمک نرم افزار آماری SPSSو باازمونهایChi-square، T-Testو اندازه گیری های مکرر انجام گرفت.
میانگین مدت زمان چسبندگی چهار فیلم تفاوت معنی داری را نشان داد (001/0P<) به نحوی که فیلم Aبیشترین زمان چسبندگی (13ساعت) و فیلم Dکمترین زمان (15/5 ساعت) را دارا بود، تحمل مخاطی فیلم های چسبنده خوب بود و غذا خوردن و نوشیدن تاثیری در جدا شدن فیلم از لثه نداشت.
به نظر می رسد فیلم Aفیلم چسبنده مخاطی مناسبی باشد. البته تحقیق های بیشتری در مورد ضخامت و ابعاد مختلف این فیلم لازم است تا بتوان آن را به صورت فیلم چسبندهپوشاننده مخاط در درمان زخمهای دهان استفاده نمود.