تعدیل اثرات دژنراتیو ناشی از حرارت در بیضه موش ها توسط روی

مطالعه تجربی حاضر به منظور بررسی تاثیر تجویز روی در بهبود پاسخ بیضه های موش در برابر حرارت موضعی کوتاه مدت طراحی شده است. پس از بیهوشی 54 موش نژاد Balb/C، اسکروتوم 36 سر از آن ها در حمام آب °C43 به مدت 15 دقیقه قرار داده شدند. به نیمی از موش های حرارت دیده (18 سر) سالین نرمال و به 18 سر دیگر روی با دوز 10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن (به صورت داخل صفاقی) تزریق شد. این تزریقات یک روز در میان و تا 60 روز ادامه داشت. گروه شاهد (18 سر) مشابه با گروه سالین تزریق شده، درمان شدند ولی دمای حمام آب °C23 بود. 6 موش از هر سه گروه در روزهای 15، 30 و 60 پس از حرارت دیدن کشته شدند و بیضه های آن ها بلافاصله خارج گردید. دو پارامتر شامل قطر لوله های سمینی فر و درصد اسپرماتوژنز در این بیضه ها مورد اندازه گیری قرار گرفت. کاهش معنی دار در متوسط قطر لوله های سمینی فر و درصد اسپرماتوژنز در گروه سالین تزریق شده در مقایسه با گروه شاهد تا روز 30 پس از حرارت دیدن وجود داشت (55/2 ± 5/172 در برابر 53/1 ± 2/208 و 77/0 ± 18 در برابر 33/0 ± 33/99، به ترتیب). اما در گروه روی تزریق شده تنها تا روز 15 کاهش اولیه در متوسط قطر لوله های سمینی فر (90/1 ± 1/199 در برابر 51/2 ± 206، معنی دار نیست) و درصد اسپرماتوژنز (95/0 ± 33/91 در برابر 66/0 ± 67/97، P<0.001) مشاهده شد. سپس هر دو فاکتور بهبود پیش رونده ای تا انتهای آزمایش داشتند. مشاهدات هیستوپاتولوژیک حاکی از وجود دژنراسیون پیشرونده تا روز 30 بعد از حرارت دادن بود و بعد از این مدت در گروه سالین تزریق شده ساختار طبیعی درحال برگشت بود. در گروه روی تجویز شده تا روز 15 پس از حرارت دادن ساختار طبیعی بافت بازگشت. چنین نتیجه گیری شد که، پس از آسیب به بیضه ها با حرارت کوتاه مدت، تجویز مدت دار روی ممکن است بهبود سریع تر روند اسپرماتوژنز را در پی داشته باشد.