معناشناسی ایمان در تفسیر المیزان و مفاتیح الغیب

این نوشتار نگاهی مقایسه ای به معناشناسی، «ایمان»، در نظرگاه فخررازی و علامه طباطبایی دارد. در نگاه فخررازی، «ایمان» تصدیق قلبی است و عمل و اقرار تمام یا جزء ایمان نیست، زیرا مراد از این «الکبیر» تعریف ایمان به معرفت شایسته نیست، زیرا مراد از این معرفت همان تصدیق منطقی است نه قلبی. در برابر فخر رازی، علامه «ایمان» را تصدیق می شناسد و مراد ایشان از تصدیق همان اعتقاد و علم است که در اصطلاح تصدیق منطقی خوانده می شود. افزون بر این، در نظر گاه علامه طباطبایی لحاظ قید «التزام عملی» در تعریف «ایمان» ضروری است و آیاتی از قرآن نیز حکایت از این ضرورت دارد. اما عمل، خود ایمان یا حقیقت آنها نیست، بلکه اثر ایمان شناخته می شود.